Ineens voel ik me naar en stijf en koud. Ik vlucht naar binnen, neem mijn pillen in en wacht tot ze gaan werken. Dat kan wel even duren de laatste tijd. Ik krijg een kop warme thee, af en toe komt er even iemand bij me zitten. Ik heb weinig te melden. De lieverds die me even een knuffel komen geven weten dat wel.

Mensen kijken naar me door het raam en ik zie ze over me praten. Ik hoor gelach en muziek, maar het lijkt wel of ik omhuld door ondoordringbare hersenmist vanuit mijn zeepbel naar de anderen kijk. Ik kan niet meedoen, alles hangt slap in mijn gezicht, mijn blik is dof. Ik zie wazig... Ik moet plassen, maar durf niet naar de wc te strompelen. Het koude zweet breekt me uit.

Ik ga toch, want ik moet echt nodig. Duik weer op mijn stoel, opgelucht en met een geleegde blaas.

Ik zie mensen afscheid nemen. Gelukkig, het is bijna afgelopen. Nog even volhouden hier. Gelukkig komt M vragen of hij mij alvast naar huis moet brengen. Jaaa, graag!

Hij zet de auto voor de deur, zodat ik gemakkelijk in kan stappen. Ben zo blij dat ik naar huis kan.

Wat is het toch een spannend gebeuren tegenwoordig om ergens naar toe te gaan, in de de wetenschap dat je je elk moment hondsberoerd kan gaan voelen.

Als ik te lang stil zit, te veel eet of te weinig drink of mijn buik opgeblazen is. Daar even niet aan denken is zo fijn op een feestje, maar wordt vaak genadeloos afgestraft met een off, die zeepbel vol mist waar ik roerloos in zit, wachtend op mijn levodopapijlen, die hem lek schieten, waardoor ik langzaam weer tot leven kom. Ik haat die zeepbel!

Feestjes, wat was ik er dol op. Gelukkig heb ik er heel wat meegemaakt en eindeloos gedanst en me eindeloos happy gevoeld.

Dat ben ik nu ook. Als ik uitgeteld maar heerlijk in bed lig met kussens in mijn rug en de zoveelste thriller op Netflix. Voor dit moment is dat alles wat ik wil.

Ga terug naar alle blogs van Hannie Meijerink