“Soms is het zwaar om jezelf te zijn.

Soms doet de wereld je zoveel pijn.

Ooit komt de dag dat de zon weer schijnt.

Maar soms is het zwaar om jezelf te zijn.”

Bron: Youtube

Gisteren een vervelende 50 minuten durende MRI-scan gehad, met in de voorbereiding 4 pogingen om een infuus in te brengen. Normaal ben ik dat wel gewend maar deze was toch wel vervelend.

Uiteindelijk lukte het een verpleger om via een echo een bloedvat te vinden dat bereid was om mee te werken en verder onnodig leed wist te voorkomen. Maar ja, dat leed was al geschied ondanks dat de verpleegkundigen hun uiterste best deden en het zelf ook heel vervelend vonden. Maar toch, je begint dan al niet lekker aan de scan. Zeker niet als er van tevoren niet wordt verteld hoelang de scans gaan duren. Tussentijds werd er ook niet gevraagd of het allemaal goed ging, ja, na 40 minuten pas.

Op een gegeven moment ga je zelfs licht twijfelen of men je niet vergeten is. Ik was één van de laatste en ik moest heel kort even terugdenken aan een krantenbericht van een aantal jaar geleden waarin werd vermeld dat een patiënt een hele nacht in de MRI was blijven liggen omdat de verpleging al naar huis was.

Maar goed na 50 minuten werd ik half gekookt (soort van magnetron) weer netjes naar buiten gereden en kon ik worden ontkoppeld (Hoofd was gefixeerd, er lag een zware plaat over mijn buik en ik had dus dat infuus voor de contrastvloeistof). Gelukkig waren de scans gelukt en hoop ik volgende week de uitslag te krijgen van deze scans.

De day after is zoals ik al aangaf niet fijn. Alles doet verrekte veel pijn, alles gaat moeizaam, ben meer dan vermoeid, beweeg traag en als ik zit weet ik even niet de beste houding te vinden, gewoon omdat het ongemakkelijk is.

Laten wij het er op houden dat dit komt door de inspanningen van de dag ervoor, het liggen in een vaste houding voor bijna een uur en gewoon omdat “James” de regie weer terug heeft gepakt.

“Laat parkinson niet winnen”.  Helaas met alle goede inzet, vertrouwen en positiviteit staat “James” inmiddels weer met 4-0 voor.

En zijn gastheer neemt “James” toch echt wel serieus.

De focus is het blijven genieten van sport, gezin, hobby’s, vrienden en positief zijn. Maar, soms komen die toch even op plan “B” in afwachting van betere tijden.

“Melancholie verbindt pijn met wijsheid en schoonheid, en is het resultaat van de acceptatie van tragiek in ieders leven. Als wij die doorvoelen, kunnen we zonder boos of verongelijkt te zijn berusten in het feit dat niemand ons ooit volledig zal begrijpen, dat eenzaamheid onvermijdelijk is en dat elk leven en elke liefde zijn hoofdstukken kent met verdriet en zorgen”.

(Bron: flowmagazine – citaat van Joke Hermsen)

Carpe Diem lieve mensen.

Ga terug naar alle blogs van Remko Boogaard