De klok tikt langzaam door maar voor mij lijkt de tijd even stil te staan. Wat een fenomenale zonsopkomst maak ik mee. Nog steeds helemaal alleen in de branding. De camera klikt door en de rest van de lucht kleurt inmiddels oranje.

Kijkend naar dit wonderschone schouwspel moet ik terugdenken aan een programma die ik eerder deze week heb gezien. In het programma van Renze was namelijk Maarten van der Weijden aanwezig. Niet zonder reden, de afgelopen week heeft hij de Elfsteden triatlon gedaan. Doel was om geld op te halen voor het KWF.
Maarten haalde de finish en dat is een mega prestatie. Maar wat mij persoonlijk diep raakte was de ontmoeting met zijn vader die in de laatste fase (fase 5) van Parkinson zit.

Maarten in een tentje op één van zijn laatste stop locaties, zijn vader naast de tent op een ziekenhuisbed. "Fijn zeg. Dat je erbij bent, hè. We gaan het halen hè pap, zegt Maarten als hij met moeite uit zijn tentje komt. Tijdens de uitzending vertelt Maarten dat zijn vader de bron was van het altijd stimuleren, van grenzen opzoeken en je stinkende best blijven doen. Ondanks dat zijn vader inmiddels nog maar weinig zelf kan, wilde hij toch zijn zoon aanmoedigen tijdens deze monsterlijke prestatie. Zowel de verbale als non-verbale communicatie tussen beide roerde mij tot tranen. De intense liefde, de onmacht van het niet meer zelf kunnen handelen maar toch nog de kracht om zijn stinkende best te doen zijn zoon aan te moedigen. Waarbij Maarten opmerkt, dat we dit toch op deze manier nog kunnen hebben samen, is wel heel bijzonder denk ik. Ingetogen en intens.

Ik denk niet dagelijks aan het verdere verloop van P, maar je kunt je voorstellen dat alleen op het strand kijkend naar het ontwaken van weer een nieuwe dag de gedachten wel eens opspeelt hoe lang kan ik dit nog zelfstandig doen. Dat het vroeg of laat de realiteit wordt is een gegeven. Maar die gedachten verdwijnt gelukkig weer net zo snel als de terugslag van de golven op het strand.

Carpe Diem lieve mensen.

Ga terug naar alle blogs van Remko Boogaard