Dat zal niet voor iedereen een verrassing zijn, maar er zijn veel mensen die over de woon- en verblijfplaats van God in het ongewisse verkeren. Geen probleem zou ik zeggen, het staat nu op internet. Kijk op YouTube en daarna bij parkinson deel één en je ziet Loes op een ontroerende wijze vertellen over het land van Hans en over de verblijfplaats van God.

Niet de minsten zijn Loes voorgegaan in het nog preciezer toelichten van deze centrale plaats in ons lichaam. Rudolf Steiner spreekt in één van zijn vele voordrachten over de graal, die zich in een centrale plaats van ons hoofd zou bevinden. Nu getuigt het misschien van blasfemie om God te vergelijken met de graal, maar ik ben ervan overtuigd dat we in 800 jaar evenveel energie hebben gestopt in het zoeken naar de Graal als in het zoeken naar God. Er zijn mensen die beweren dat zij Hem allang hebben gevonden, maar dat lijkt mij een onterechte conclusie, want zoals mijn godsdienstleraar op de middelbare school al vertelde: wanneer je God hebt gevonden, dan kun je hem als een opgelost probleem in je laatje stoppen.

Steiner beweert dat de graal zich bevindt in de hypofyse, het centrale gedeelte in je hoofd.

Ik ken die plek.

Jaren geleden volgde ik een cursus intuïtieve ontwikkeling waarbij ik de plek in mijn hoofd ontdekte. Ik ervaar het als een uitkijkpost van waaruit ik de hele wereld kan overzien.

Tijd en ruimte zijn op deze plaats geen belemmering meer. Het is mijn meditatieplek en mijn veilige haven.

Langzaam trekt de mist op en ik zie de omtrekken van een hemelsblauw meer. Aan de oever van het meer staat een groot bed, een rustbank. Op het bed ligt een oude man en aan het bed hangen zijn koninklijk gewaad en zijn pauwenveren als teken van waardigheid en wijsheid. Het is koning Amfortas, hoeder van de Graal en niet meer in staat om van zijn bed af te komen.

Ik ontwaar een eenzame ridder wiens paard met een vermoeide tred op hem af komt lopen. Zijn rode harnas is besmeurd met modder. Hij spreekt de koning aan en vraagt hem om een bed voor de nacht en een maaltijd om zijn honger te stillen. De koning nodigt hem uit voor de avondmaaltijd op zijn kasteel.

Koning Amfortas is oud en stervende en hij heeft in deze fase van zijn leven maar één opdracht:”Slechts wanneer je iemand anders naar de Graal leidt, kun je hem voor jezelf vinden.”

De ridder krijgt schone kleren aangereikt en wordt uitgenodigd de grote zaal van het kasteel te betreden. In de hoeken van deze immense ruimte branden vier grote vuren die een ieder verwarmen, die het nodig heeft.

Koning Amfortas kijkt naar de jonge ridder. Ondanks zijn jeugdige uiterlijk maakt hij een ernstige indruk. De ridder komt naar voren en buigt voor de koning. Hij noemt zijn naam: Parcival. De koning nodigt Parcival uit om naast hem te komen zitten.

Amfortas kijkt dan om zich heen en hij ziet de grote kring van getrouwe vazallen. Deze groep mensen bestaat uit levenden maar ook uit gestorvenen, die met hem mee lijden, maar eigenlijk niets voor hem kunnen doen.Zij huilen en jammeren.

Twee grote, houten deuren gaan langzaam open en een page komt binnen met een witte lans in zijn hand. Vanaf de lanspunt stromen donkerrode bloeddruppels naar beneden.

Het gejammer verstomt en een diepe stilte daalt neer. In de zaal wordt door een jonkvrouw een voorwerp binnen gebracht liggend op een groene doek van zijde. Het is een schaal, die blinkt en schittert en die de Graal genoemd wordt en “die alle aardse volkomenheid overtreft”.

Wanneer Amfortas naast zich kijkt, ziet hij aan zijn verbaasde gelaatsuitdrukking dat ook deze ridder hem niet de verlossing komt brengen waar hij zo wanhopig naar op zoek is.Ook een prachtig zwaard dat Parcival als cadeau gegeven wordt, kan hem niet vermurwen zijn mond open te doen en iets tegen zijn gastheer te zeggen of aan hem te vragen.Zijn moeder heeft hem ooit wijs gemaakt dat het geen pas geeft om vragen te stellen over dingen die hij niet begrijpt.

Het zal de jonge ridder zwaar aangerekend worden.

Amfortas weet dat de graal weliswaar zichtbaar is, maar hij realiseert zich ook dat de Graal niet zomaar door de mens veroverd kan worden, maar dat het een genade is om hem werkelijk te mogen aanschouwen. De Graal moet je tegemoet komen. De Graal zoekt jou uit.

Al vele jaren lijdt Amfortas aan een ontsteking aan zijn zij. Zijn ziekte heeft zich als onvruchtbaarheid over het land uitgespreid en zorgt ervoor dat de velden kaal en leeg zijn. Koning Amfortas is bang, niet alleen voor de naderende dood, maar ook voor het naderende leven. Want hem is aangezegd dat hij niet kan sterven voordat een ridder naar zijn welbevinden, naar zijn lot zal vragen.

De beelden van Amfortas en Parcival vervagen en ik lig nu zelf op een bed in een grote, ronde ruimte. Aan de muur hangen groene tegels en het is er koud. Er brandt geen vuur. Mensen lopen rond en ze hebben hun mond afgedekt. Heerst er een besmettelijke ziekte of is er iets anders aan de hand? Tot mijn onuitsprekelijke genoegen vragen zij hoe het met me is, ze bekommeren zich om mijn welzijn. Ik word steeds wakkerder en ik realiseer me dat ik in een operatiekamer lig. Wat doe ik hier? Ik weet het nog niet, maar wat ik wel weet dat sommige doktoren mij vragen stellen. Vele vragen waarop ik het antwoord niet altijd weet, maar ik ben blij met hun aandacht.

Waar ik niet blij mee ben is dat ik helemaal vastzit. Ik kan mijn hoofd niet bewegen en langzamerhand overvalt mij een paniek. Ik vraag aan de vrouw die naast mij zit hoe lang ik hier nog moet liggen en ze zegt met een glimlach om haar mond dat de neurochirurg meestal 6 uur nodig heeft voor een dergelijke operatie. “Maar wat voor operatie is dit dan?”, vraag ik vertwijfeld.

Geduldig legt ze het me uit:"We boren een diep gat in je hoofd en als het goed is vinden we daar de graal. Maar de graal functioneert niet alleen maar vanuit je hoofd. Daarom gaan we jouw graal in verbinding brengen met je hart. Want daar ligt het stuur. We brengen je niet onder narcose, zodat je het proces zo bewust mogelijk mee kunt maken”.

Zonder het goed te begrijpen, sluit ik mijn ogen. Waarom gebeurt dit allemaal?

Langzamerhand komt de paniek weer terug. Het lijken nu grote golven die op me afkomen.Ik beleef opnieuw een paniek die deze keer zijn weerga niet kent. Alle voorwaarden om hard weg te rennen en alles achter te laten zijn aanwezig.Maar ik zit vast en ik verdrink.

Dan gebeurt er iets wonderbaarlijks: Alles om me heen wordt lichter en ik zie, ik ervaar een grote kring van mensen om me heen. Iedereen die beloofd heeft om bij me te zijn, iedereen die beloofd heeft om aan me te denken, iedereen die beloofd om voor me te bidden, zij staan om me heen. Het is een grote kring van mensen die vol liefde bij me zijn. Ze zijn er allemaal voor mij.

Langzamerhand word ik rustiger. Het is een diepgaande ervaring en tot de dag van vandaag kan ik deze ervaring niet aan anderen vertellen zonder tranen in mijn ogen te krijgen.

Na zes uur opereren brengt de chirurg mij onder narcose en hij verbindt met draden onder mijn huid mijn hart met mijn hoofd.

Wanneer ook deze operatie geslaagd is kom ik uit de narcose en Loes staat naast mijn bed. ”Hoe gaat het ermee, Hannes ?” vraagt ze liefdevol.

Ik kijk haar aan en een glimlach komt op mijn lippen.

Ga terug naar alle blogs van Hans de Rijke