(Bron: YouTube – Dennis van den Berg)

Voor de één is het een verlies van een naaste (Zoals in dit lied van Bruce Springsteen), voor een ander het verlies van gezondheid, verlies van vriendschappen, vertrouwen, kwaliteit etc.

Beeld je eens het volgende in; Je staat in het stadion samen met je steun en toeverlaat en Bruce komt nadat hij en zijn band afscheid hebben genomen na een wervelend en magistraal concert met een toegift. Ik heb de link van Youtube toegevoegd aan deze Blog. (Een aanrader om eens te beluisteren)

En wat voor toegift en hoe krijg je 50.000 mensen stil? Elk van deze 50.000 fans met zijn/haar eigen verhaal, zijn/haar eigen herinnering. En dan start Bruce het nummer in. En het refrein wordt door 50.000 fans meegezongen. Een kippenvel momentje (en er volgde er nog een paar).

Ik realiseerde mij vanaf de eerste noot en tekst dat dit nummer voor mij een diepere betekenis heeft. Niet zozeer het verlies van een naasten (daar heb ik veel dierbare andere herinneringen aan), maar het verlies van mijzelf. Mijn, zeg maar identiteit van voor de diagnose parkinson.

Het is een feit dat je gedurende de lange weg (the road is long and seeming without end/de weg is lang en schijnbaar zonder eind) verandert in een ander persoon. “James” vreet zich een weg door de Substantia Nigra en ontregelt daarmee je “profiel”. Je kunt het vergelijken met een virusaanval op je computer. Er wordt ingebroken op je computer en ineens is je profiel gewijzigd. Door deze zichtbare kleine wijzigingen in je profiel kost alles je steeds meer energie, heb je meer tijd nodig voor relatief simpele handelingen en opdrachten en lijkt je concentratie al 6 jaar een tussenjaar te hebben. En elke dag ga je de strijd weer aan om op hetzelfde niveau te kunnen blijven denken, werken, ontspannen en te genieten.

The days go on. I remember my friend (de dagen gaan voorbij, en ik herinner mijn vriend).

And though you are gone, and hearts been emptied it seems I will see you in my dreams. (En ondanks dat je weg bent en je hart leeg is, lijkt het erop dat ik je in mijn dromen zal zien).

Er zijn momenten waarop ik heel stiekem wel eens denk, hoe zou het nu zijn als ik in oktober 2017 niet de afslag parkinson had genomen maar één van de andere drie richtingen op de kruising was ingeslagen?

Achteromkijken heeft geen zin, te ver vooruitkijken zinloos dus is het zaak om naar de dag van vandaag te kijken en elke dag weer een nieuwe herinnering toe aan de al aanwezige ketting te rijgen.

En dan hebben wij gelukkig nog de muzikale ondersteuning van zoveel mooie nummers en maken op zo’n moment even een pas op de plaats, genieten, worden blij, verdrietig, ontroerd, euforisch, en melancholiek.

En dan land ik weer zacht en vind ik dat wij goed zijn zoals wij zijn en werken toe naar de volgende droom, een volgende herinnering en een volgende ervaring.

I’will see you in my dreams.

Carpe Diem

Ga terug naar alle blogs van Remko Boogaard