Het boekje heeft geen spectaculaire promotie gehad. Dit vanwege corona, en omdat ik dacht dat er niet veel belangstelling voor zou zijn. Niets is minder waar, er druppelen nog steeds aanvragen binnen. De feedbacks maken me soms verlegen maar bovenal trots. Onderstaand mijn antwoord op een mailtje van iemand die een pomp overweegt.

Hallo,
Gelukkig is het een klein hanteerbaar boekje. Het leest makkelijk, volgens veel lezers, in één ruk uitgelezen.
Op zich is de pomp een kleine ingreep. Ik had de pech dat een verpleegster niet wist dat je heel voorzichtig moet zijn met de sonde. Bij mij het gevolg een spoedoperatie om alles weer weg te halen.
Er is inmiddels door mijn neurologe een ‘plan van aanpak’ gemaakt zodat de volgende pompdragers hiervan verschoond blijven.

Wild vlees: veel voorkomend. Bij mij idem. Poliklinisch weggesneden, aantippen, dure zalfjes. Niks hielp,
totdat ik er Uierzalf opsmeerde. Eureka, weg wild vlees! Sinds 3 weken is er niks geen irritatie meer.

Kleding pomp: de bijgeleverde hemden voor de pomp zijn , voor mij, niet geschikt. In eerste instantie maakte ik in mijn kleding een gaatje om de pomp in een heuptasje te bereiken. Vond het eigenlijk zonde om die gaatjes te maken dus iets anders verzinnen.

Na veel gedenk heb ik aan de rechter binnenkant van zo’n strak hemd een tasje gemaakt met  ritsje. De pomp gaat er met de goede kant tegen de buik in. De sonde-ingang en slangetjes zitten onder een strakke band, zo’n soort zwangerschaps band.
Je kan er nu gewoon je normale kleding overheen dragen.  Niet meer bang dat ik ergens met het slangentje aan blijf hangen (keukenkastje knop). Op de knop extra dosis heb ik een verdikking gemaakt zodat je op de tast die knop kan indrukken.

In het 3^e druk boekje staat op de laatste pagina:
als ik een cijfer moet geven dan is dat een 4 vóór de pomp en mét een 8!

Dat zegt dus genoeg.
Ik slaap prima maar ben ‘smorgens van 07.00-09.00 niet lekker. Meestal lig ik verstard en met pijn, krijg mijn ogen niet open, kan niet denken, niet praten, kan wel janken…niet leuk. Manlief komt met mijn ontbijt, ik wil vrolijk zijn maar het zit er echt niet in. De ene ochtend is de andere niet. Ineens is alles weer te behappen  en probeer ik om 10.15 klaar te staan om Max in beweging mee te doen. Dat zet alles weer in werking. Bakkie koffie erachteraan en Marianne is weer op deez wereld. Die blaasverzakkingoperatie eind januari heeft ook de ergste buikpijn weggehaald.

Ik heb vorige week een wedstrijdje getennist, moe maar voldaan. Heb zelfs nog een ace (per ongeluk) geslagen. Heeerlijk. De extra dosis heb ik vaak toch wel 3 x nodig. Na 20 minuten ben ik er weer.

Dit is zo’n beetje het verhaal mét de pomp, wie weet bundel ik de blogs voor het volgende boekje.

Groetjes

Marianne

Ga terug naar alle blogs van Marianne