Aangekomen drinken we kopjes thee. We zingen over molens, jarige katten en Nederlandse Amerikanen en maken de bijbehorende handgebaren.

Joesje vindt het heerlijk om voorgelezen te worden, maar mijn stem wordt er niet beter op. Toch komt ze niet bij mij op schoot zitten. In het verleden hebben we dat wel eens geforceerd. Dan pakte ik haar op of ze werd door haar moeder op mijn schoot gezet. Beide aanpakken leverden huilbuien op en waren niet voor herhaling vatbaar.

Ze komt ook niet met armen wijd op me afgerend. Zoals ze wel bij oma doet. Ik heb me een tijdje afgewezen gevoeld, maar dat kan niet bij een kind van twee. Mijn vrouw zegt dan:"Jij bent teveel met je eigen behoeftes bezig en je bent te weinig afgestemd op wat Joesje leuk vindt of nodig heeft. Tja, daar zullen oma's wel weer gelijk in hebben.

Het bijzondere is dat ze me tijdens de woensdagbezoeken wel goed in de gaten houdt en me overal in betrekt:"Opa thee?" of "Opa zingen". Die laatste oproep wordt dan zonder vraagteken gebracht en heeft een dwingend karakter. "Opa, ZINGEN!"

Op een woensdag kon ik niet mee naar Utrecht.

Mijn dochter had al eerder gebeld dat Joesje ziek was en koorts had. Toen ik 's middags Face-Timede om te kijken hoe het ermee ging, kreeg ik Joesje in beeld, die net wakker was geworden. Mijn dochter liep achteruit met haar telefoon en ik zag plotseling dat ze niet thuis in haar bed lag, maar dat ze in een ziekenhuisbed terecht was gekomen.

Ik schrok me een ongeluk!

Gelukkig hoefde ze maar één nachtje te blijven, maar de naweeën in de vorm van koortsaanvallen, langdurige huilbuien en slapeloze nachten hebben nog veertien dagen geduurd.

Ik realiseer me dan hoeveel Joes voor mij betekent.

Een paar weken later zijn Loes en ik aan het oppassen bij Joesje en we hebben samen het gevoel dat ze weer aanwezig is: ze slaapt goed en wordt vrolijk wakker, maakt grapjes en ... ze let veel op opa. Bij het wandelen naar de speeltuin blijf ik met mijn wandeltempo achter. Maar bij iedere hoek roept ze: "Opa" en moet mijn vrouw de kinderwagen omdraaien en wachten totdat ik weer in het zicht ben.

Op de terugweg lopen we samen op en ze roept mij toe: "Oooopa". En ik antwoord: "Joesje". Zo ontstaat een minutenlang durende dialoog, die steeds zachter wordt om te eindigen met een fluisterend:"Ooopa".

Maar het is niet het liefelijke stemmetje dat indruk maakt. Het is de blik die ze in haar ogen heeft en die me doet denken aan wat mijn dochter eerder tegen me gezegd heeft :"Joesje is op opa!"

Ga terug naar alle blogs van Hans de Rijke