De laatste tijd houdt medereiziger parkinson zich intensief bezig met mijn cognitieve huishouding. Het stratenboek van mijn denken verandert. Ik kan moeilijker de weg vinden om onderwerpen op een logische wijze met elkaar te verbinden. Een zoektocht van het een naar het ander waarbij oude ingesleten routes niet meer kloppen. Uiteindelijk kom ik er wel. Maar het kost tijd. Voor mijn omgeving word ik dus steeds trager. “Je neemt er nu echt de tijd voor moet je maar denken” zei een goede vriend onlangs. Da’s waar. Maar het beleven is toch echt wat anders. In mijn hoofd ben ik met een regelmaat de weg kwijt. Zoekt en gij zult vinden is een bewust proces geworden. Woorden, onderwerpen en verbanden lijken zich te verstoppen. Ze zijn niet weg, maar bevinden zich op een andere plaats. Aan de ene kant is het boeiend en zelfs grappig om te ervaren dat gebaande paden verdwijnen en nieuwe verbindingen moeten worden gelegd. Alsof mijn brein zich heroriënteert, her rangschikt. Fascinerend vindt de bioloog in mij. Aan de andere kant is dit fenomeen energieverslindend, uitermate vermoeiend en slopend.

Een andere attractie op de parkinsonkermis is het rad der prioriteiten. Wat doe je het eerst. Een vreemd spel waarbij de dingen die je wil gaan doen met elkaar lijken te vechten om voorrang. Elke keer als het wiel draait verandert de volgorde. Dat wiel draait vaak. Soms loop ik als een kip zonder kop rond en doe zoveel dingen door elkaar dat ik er duizelig van word. Ik krijg dat wiel alleen even stil als ik me sterk concentreer. Dus eerst koffiezetten en dan de hond eten geven. Concentreer ik me niet dan wordt het bijvoorbeeld eerst de hond eten geven, de afwasmachine leegruimen en verdwijnt de koffie uit mijn hoofd. Of ik vergeet alles en begin met totaal iets nieuws. Een proces dat steeds intensiever wordt.

Mijn integriteit loopt gevaar. Althans zo voelt dat. Niet alleen mijn lichaam hapert maar nu ook mijn gedachten. Iets wat ik voorheen kon vastpakken wordt langzaam maar zeker vloeibaar. Het glipt tussen mijn vingers door. Natuurlijk zijn er allerlei hulpmiddelen die ik steeds vaker gebruik. Laat onverlet dat ik steeds vaker op zoek ben naar verbanden, verhoudingen, verbindingen… mezelf…

Er was eens een kind dat een heel eind door het donker moest lopen om bij zijn opa te komen. Hij nam zijn lantaarn en liep het huis uit. 
De lantaarn gaf maar weinig licht, en om hem heen was het aardedonker. De jongen keek naar het zwakke schijnsel van zijn lamp en vroeg zich af hoe hij in die duisternis de weg zou kunnen vinden. Gelukkig kwam hem op het pad een oude boer tegemoet. De man vroeg aan de jongen waarom hij zo aarzelend over het pad liep. De jongen vertelde de boer dat hij bang was om door het donker te lopen met een lantaarn die maar twee meter ver scheen. De man wees het jongetje erop dat ook het licht, met iedere stap die hij zette, naar voren zou gaan. Het licht zou altijd twee meter voor hem uit schijnen, hij hoefde zich dus geen zorgen te maken en kon zijn weg met vertrouwen vervolgen. Dat deed de jongen en zo bereikte hij veilig zijn bestemming.

Dit verhaaltje helpt me om niet in paniek te raken. Als vertrouwde verbanden verdwijnen en nieuwe verbindingen moeten worden gezocht bekruipt me soms de angst de weg kwijt te raken. Te verdrinken in mezelf. Te vervreemden van mijn omgeving, mijn vrienden kwijt te raken.
Dan zoek ik mijn lampje op en ga schuifelend op weg naar nieuwe mogelijkheden in een landschap dat continu verandert.

 … ❤️ Eric