Deze regels zingen door mijn hoofd wanneer ik door zo'n giga Franse supermarkt glij op zoek naar dat zakje met pijpjes kaneel. Of wanneer ik langs de horizontale roltrappen van Schiphol scheur. " Mind your step", hoor ik regelmatig, maar dat hoor ik al niet meer, ik ben zo snel.

In het Leids Universitair Medisch Centrum kom ik voor het eerst een dokter op de step tegen. Later, tijdens mijn halfjaarlijkse bezoeken aan de neuroloog, kom ik wel vaker witgejaste mannen op luchtbanden tegen. Als zij dat kunnen, waarom ik dan niet? Een korte rondgang over het internet levert het adres van de skatewinkel in Scheveningen op.

In de winkel is het al gauw duidelijk:Een skateboard met een stuur, dat wordt het. Geen luchtbanden, want die moet je gaan plakken, maar rubberen banden en een opvouwbaar stuur met een ingenieuze pin om de hele step zo klein op te vouwen dat hij in mijn fietstas past. En zo is er een prachtig kado voor mijn 60e verjaardag.

De eerste paar jaar gebruik ik de step op mijn tochten als schoolbegeleider naar de diverse vrijescholen in de regio. De school in Dordrecht is daarbij favoriet. Vanaf het station loopt een rood geasfalteerd fietspad, dat rechtstreeks naar de school loopt. Het leidt bij een aantal kinderen tot mijn bijnaam: meester step.

Op luchthavens kan ik heerlijk steppen. Maar het kost altijd moeite om door de douane heen te komen. In Lissabon moet de step mee als extra-ordinaire bagage. Wat wij ook smeken of boos worden: niets helpt. Met als bijkomend nadeel dat deze extra-ordinaire bagage vaak als laatste uit de lopende band wordt gespuugd.

Nog meer overredingskracht kost het om met de step in Venetië bij de 'gate' te komen. Ik heb met mijn vrouw afgesproken dat ik me nergens meer mee zou bemoeien om verdere afbraak van mijn fysieke vermogens te voorkomen. Dat kost moeite wanneer het Venetiaanse douanepersoneel ons in rotten van twee tegenhoudt om door de douane te steppen. Loes komt na een kwartier niet verder met deze twee douanebeambten. Ze eist de leidinggevenden van deze dwars liggende dames. Autoriteitsgevoelig als de Italianen zijn staan na een paar minuten er twee nieuwe dames aan wie het verhaal opnieuw moet worden verteld. Na vijf minuten staan er nog hogere dames in uniform achter hen, die tenslotte weer twee nieuwe dames, niet in uniform, oproepen.

Zij blijken zo hoog in rang te zijn, dat zij zelfstandig beslissingen mogen nemen. En dat doen ze. Na een minutenlang beraad besluiten ze dat ik met de step naar de gate mag, maar dat ik dat onder begeleiding moet doen van één van de zes ondergeschikten die natuurlijk op een afstandje waren blijven staan kijken hoe hun meerderen dit duivelse dilemma zullen gaan oplossen.

Zonder merkbare tegenzin of slijtage heeft deze step mij trouw gediend tot op 12 april 2017 een nieuwe step zijn intrede deed.

Een elektrische deze keer.

Nu ligt hij in het wasmachinehok van zijn pensioen te genieten. Hij heeft inmiddels een nieuwe eigenaar gevonden, juf Karin met haar 34 jaar één van de jongste personen met parkinson die ik ken.

[De step in het beroemde Venetiaanse Accademia museum. Dat mocht bij hoge uitzondering omdat het museum geen rolstoelen had]

Ga terug naar alle blogs van Hans de Rijke