(Bron: songteksten Genius.com)

Het lied welke door Jaap Reesema wordt vertolkt en is geschreven door Nielson intrigeert mij en raakt mij enorm. En dan zul je denken, hoezo? Dit nummer heeft Nielson geschreven naar aanleiding van het veel te vroeg overlijden van zijn neef. En beiden ken ik niet. Maar luisterend naar de tekst merk ik dat er voor mij persoonlijk heel veel parelellen zijn met “James”.

Alles is veranderd, behoorlijk kan ik wel zeggen en dan zijn wij nog maar 6 jaar onderweg. Aan de andere kant is alles hetzelfde, of misschien beter gezegd, probeer je krampachtig alles bij hetzelfde te houden. Misschien wel tegen beter weten in.

Alles is kapot. Ik moet zeggen, niet alles is kapot, maar er is al heel veel wat ik/ij achter mij/ons gelaten heb.

Alles doet het nog, Hmmm, niet helemaal zo, maar houden wel vast aan het feit dat alles het nog doet. Want opgeven staat niet in mijn woordenboek.

Alles staat stil. Langzaamaan komt de hogesnelheidstrein tot stilstand, ik ben nog heel actief maar wat je vroeger in een halve dag deed, doe je vandaag de dag drie dagen over. Je hebt meer tijd en rust nodig om dezelfde dingen te blijven doen.

Alles gaat door alles heen, 100% waar. In alle opzichten en je voelt je soms een buitenstaander in alles. Werk, in het verkeer, de snelheid waarmee de wereld aan ons voorbij trekt, het volgen van nieuws, het actief deelnemen aan activiteiten, het ontplooien van initiatieven en ga zo maar door.

Er is niets meer dan ik zeker weet. Onzekerheid is een symptoom van de ziekte van Parkinson en dat sluipt erin, of je wil of niet.

Blauw was de lucht waar ik onder sliep
Groen was het gras waar ik over liep
Er konden wolken vol zorgen zijn
Uiteindelijk dreven ze toch voorbij
Ik ben op zoek naar de rode draad
Iets wat het allemaal logisch maakt
Ik wil weer zien zoals ik zag
Toen ik jou nog had
Want alles is grijs,
Alles is grijs,
Alles heeft een datum
Alles is oneindig
Alles is alles, behalve te rijmen met
Dat jij niet meer bij me bent
Want ik kan de zon wel zien
Maar ik voel de warmte niet
De wereld draait nog steeds voor mij
Maar ze is haar kleuren kwijt

Blauw was de lucht waar ik onder sliep. Dat is hij nog steeds en ik geniet meer van de basisdingen in het leven.

Groen was het gras waar ik over liep. Inderdaad en met werk en het gezin waren wij in staat tot grote hoogte te gaan. En begrijp mij niet verkeerd dat lukt nog steeds maar met minder variatie. Vergelijk het met vliegen met een lijnvlucht en een sportvliegtuigje. Reisde ik vroeger de hele wereld over en draaide mijn hand niet om het ene moment in Singapore te zijn en de week daarna in Dubai. Ben ik nu al content als ik van vliegveld Teuge een mooie rondvlucht maak om 3000 meter hoogte over de Veluwe.

Er konden wolken van zorgen zijn. Die waren er, en zijn er nog steeds. Echter hebben de zorgen van nu een andere dimensie dan de zorgen van vroeger. Het Laatste nieuws van Rob de Nijs is zo’n voorbeeld. Iedereen beweert dat je aan de ziekte van Parkinson niet doodgaat. Inmiddels twijfel ik hier ten zeerste aan.

Ik ben op zoek naar de rode draad. Mijn houvast is mijn optimistisch inslag, Ik geniet van elke dag, elke moment en elke mooie herinnering. Samen met mijn lief, mijn kinderen, aanhang en omgeving, Maar ook alleen als ik met de camera op pad ben en mooie plaatjes schiet, Dat is mijn Rode draad.

Iets wat het allemaal logisch maakt
Ik wil weer zien zoals ik zag. Dat is een gepasseerd station en daar berust ik in. Wat geweest is komt niet meer terug en koester ik met heel mijn zijn.

Toen ik jou nog had. James heeft daar behoorlijk wat roet in het eten gegooid. Vorige week zij mijn vrouw toen wij in ons chalet waren. Vandaag had ik even het gevoel dat “James” thuisgebleven was”. En inderdaad dat gevoel had ik ook en was euforisch te noemen. Helaas voor ons blijft “James” nooit lang thuis. Maar genieten van die momenten dat het wel gebeurt met volle teugen.

Alles heeft een datum. Inderdaad leef je meer en meer van Milestone naar Milestone.

Alles is alles, behalve te rijmen met
Dat jij niet meer bij me bent
Want ik kan de zon wel zien
Maar ik voel de warmte niet
De wereld draait nog steeds voor mij
Maar ze is haar kleuren kwijt

De meeste dagen zie ik de zon nog wel en voel de warmte intenser dan vroeger. Maar soms zijn er momenten dat die warmte omslaat ik een koude antarctische stroom. Duurt overigens niet lang, maar net lang genoeg om even bij stil te staan en te beseffen dat het leven eindig is. De wereld draait nog steeds voor mij maar soms gaat die wat te snel.

En kleurt de wereld een beetje grijs en is haar kleuren kwijt.

Hoe mooi is muziek in deze context. Teksten die worden geschreven om bepaalde gevoelens te uiten en die vervolgens voor ieder individu weer een eigen betekenis en emotie oproept.

Ik geniet hiervan en haal heel veel uit muziek in combinatie met mijn wandelingen in de natuur. Een nieuw soort ontdekkingsreis welke nieuwe inzichten en herinneringen creëert.

Carpe Diem lieve mensen.

Ga terug naar alle blogs van Remko Boogaard