’s Morgens om 07.00 uur koppel ik de pomp aan, eerst 4 tellen de knop aan/uit indrukken. 9 piepjes, 13 tellen wachten en dan komt de melding stop/start. Als de batterijen vervangen moeten worden verschijnt in het venster ‘batteries’. Dan 4 tellen stop/start indrukken….8 piepjes en er verschijn ‘loopt’ in het venster. Dan gelijk ochtenddosis 2x indrukken en de pomp gaat aan het werk. Ik eet mijn ontbijt en probeer nog wat te slapen. Probeer er om 10 uur uit  te zijn want ik moet van mezelf om 10.15 meedoen met Nederland in Beweging.

Gisteren had ik om 11.00 bij oudste dochter een lekker maskertje – zij is schoonheidsspecialiste. Om 12.30 op de elektrisch ondersteunende fietsen naar Amsterdam, straffe tegenwind. Om 13.45 begon de bijeenkomst in het Parkinson Café. Ik was daar nog nooit geweest. Omdat het onderwerp DBS/duodopapomp mij wel aansprak besloot ik om er heen te gaan. Manlief ging mee, hij weet de weg in het Amsterdamse Bos. Alhoewel, helaas waren er wegversperringen en omleidingen. Het leek wel een survivaltocht. Onze zware fietsen OVER boomstammen tillen, door zandpaadje vol kuilen fietsen. De tijd tikte door. We zouden te laat komen. Ineens zag ik in mijn spiegeltjes dat manlief niet meer achter me reed. Toch maar terug rijden, in de verste verte geen man. Ik belde hem op en hij zei dat hij doorfietste naar het Leidse Plein! Ik naar het café. Fiets op slot, fiets aan de ketting, helmpje mee. Heel moe en bezweet kwam ik binnen. Vertelde dat ik onderweg mijn man ‘verloren’ had. Intussen een extra dosis indrukken. Toch maar naar de ruimte waar de neuroloog al bijna klaar was met zijn betoog. Er mochten vragen gesteld worden. Ik hoorde het aan. Een mevrouw wilde dolgraag nog in de sauna kunnen maar er werd gezegd dat dat niet kon met een pomp. Echt wél! De pomp afkoppelen kan altijd. Ervoor en/of erna een extra dosis.

De neuroloog vertelde ook dat er veel artsen en verpleegkundigen zijn die nog nooit van een duodopapomp gehoord hebben, laat staan dat ze weten hoe daar mee om te gaan. Daar weet ik alles van. Mijn eerste sonde plaatsing lag er na 24 alweer uit met een spoedoperatie. Was iets te hard aan getrokken.

Het boekje ‘Parkinson…loop naar de pomp’ lokte al eerder reacties uit: veel collega artsen zouden dit moeten lezen. Een kijkje over de schouder van de patiënt. Ben ik het natuurlijk helemaal mee eens, maar dit terzijde.

Ik heb nog even met een paar mensen gebabbeld en besloot weer naar huis te gaan fietsen. Mijn mannetje gebeld, hij was inmiddels in Artis beland. Ik kom buiten, gelukkig mijn fiets staat er nog. Toen ik dichterbij kwam zag in dat mijn accu eruit gehaald was! Wat een minne streek. Blijf met je handen van andermans zuur verdiende spullen af! ANWB gebeld, moet dan een speciaal ‘fiets’pakketje hebben afgesloten en dat heb ik niet. Dan maar 19 km  fietsen naar huis, zonder ondersteuning. Ik was doodmoe en na 2 kilometer besloot ik schoonzoon, met grote auto, te bellen, fiets achterin. Hemeltjelief wat een drukte op de weg. Naar de fietsverkoper, mijn fiets blijft daar even logeren, leenfiets bracht mij weer thuis. Pffffff.

Zomaar een dagje, nooit saai met ons 😉

Marianne

Ga terug naar alle blogs van Marianne