Hij kijkt me onbewogen aan en vraagt of er iets speciaals is waar ik het met hem over wil hebben. Ik leg hem uit al een poosje behoorlijk last te hebben van dwanggedachten die ik liever kwijt dan rijk ben. Een notoire bijwerking van een van de medicijnen die ik gebruik. We bespreken de mogelijkheden en komen tot de conclusie dat het in mijn geval het beste is om over te stappen naar een ander medicijn. Het ene (pramipexol) stapsgewijs afbouwen en het andere (gabapentine) tegelijkertijd opbouwen. Klinkt simpel en is ook simpel. Echter, het venijn zit ‘m in dat afbouwen. Dit type geneesmiddelen laat zich niet ongestraft afbouwen. Onttrekkingsverschijnselen horen bij het menu. Niet echt een maaltijd waar ik naar uitkijk. Gelukkig verdwijnen die indringende gedachten sneller dan verwacht. Na drie weken al. Wat een rust in m’n hoofd. Hier doe ik het voor. En die onttrekkingsverschijnselen? Je begrijpt dat ik die op de koop toe neem.

“Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Drie ballen voor een kwartje”, zei mijn vader altijd als hij iets heftigs had afgesloten. Betekent voor mij helaas toch wat anders. Mijn zicht is in een razend tempo aan het veranderen. De maculadegeneratie in beide ogen is vrijwel compleet. Een onderdeel van Birdshot waardoor de gezichtsscherpte uiteindelijk verdwijnt. Met mijn linkeroog zie ik al jaren niet meer scherp. Nu mijn rechteroog. Voorlopig kan ik nog met een speciaal programma op mijn computer uit de voeten. Zomaar even wat lezen behoort echter tot het verleden. Eerlijk gezegd moet ik toch even slikken, ook al ligt het in de lijn der verwachting. Als het zover is doet het behoorlijk pijn durf ik te bekennen. De tranen lopen me over de wangen als ik dit schrijf. Golvend verdriet. Wat oogheelkunde nog in de pijplijn heeft zitten weet ik niet. Het gesprek met de oogarts zal in ieder geval vol logisch realisme zitten. Omgaan met verandering is Kunst? De cynicus in mij roert zijn staart. Cynisme en pessimisme gaan hand in hand. Weet je,  'Cynisch' betekent letterlijk: honds. Dat doet me denken aan onze teckels. Typerend voor een hond is dat hij iedere dag weer vol optimisme binnenloopt. Een hond  heeft een fundamenteel vertrouwen in het leven. Hij hapt er met graagte in.

Zo voelbaar, zo uitnodigend. “Geef me ruimte”, smeekt mijn cynicus. Ik geef het hem … bijna. Dan kies ik vol overtuiging voor het optimisme van de hond en neem met gretigheid een hap leven en vul mijn longen met kracht. Er is nog zoveel te beleven, nog zoveel te genieten.

“Hé, ik maak een grapje”, roept Souff. “Dat heb ik wel door”, zeg ik terwijl ik nog wat spullen voor ons ontbijt ga halen. “Da’s dan niet te merken”, zegt ze. “Je kijkt ernstig en reageert serieus op de inhoud”. “Weet je meissie”, zeg ik. Ik weet heus wel dat het humor is en begrijp de humor, maar voel het nog nauwelijks. Het is alsof de humor verstilt. Van dikke olieverf naar dundruk. Net als met een dierbare herinnering. Een prachtige foto van de hond maar niet meer de hond zelf. Het is niet zo dat de humor opdroogt. Het verandert in een tweedimensionaal plaatje. Geen diepte meer. Een bijzondere attractie op het Parkinson kermisterrein. Ik zal hier regelmatig te vinden zijn om het wezen te doorgronden.

Waarom aan ernst zoveel waarde toekennen, humor is de grootste gave. Een uitspraak waarin ik nog steeds met heel mijn hart geloof. Voortkomend uit Liefde. Humor als levenskunst, als noodzaak, om de liefde te ondersteunen, te schragen. Als humor leven is dan is leven humor. Ook dundruk. Driedimensionaal of tweedimensionaal ik zal me nooit overgeven aan vervaging. Humor in dundruk is ook humor.

Met een knuffel van … ❤️ Eric