Waarschijnlijk heeft 'James' geen sociaal leven, dus geen vrienden, geen familie en zeker geen aandacht van andere. Of hij vindt het te gezellig bij mij en natuurkijk ook bij ons. En dat kan ik mij ook wel voorstellen. Wij/ ik zijn ook ontzettend leuk. Wij/ik zijn ondanks al onze beperkingen ondernemend, genieten van spontane dingen, kleine dingen, soms helemaal niets. Elkaar of helemaal alleen.

Ik kan mij levendig voorstellend dat 'James' daar met een jaloers oog naar kijkt en denkt, dat wil ik ook. En als dat dan niet lukt, zand in de motor strooit om gewoon te zieken.

Het dringt dan ook langzaamaan tot mij door dat het proces 'James' definitief en on omkeerbaar is. En dat je feitelijk geen moment hebt gehad of gekend waarbij je afscheid hebt kunnen leven van een leven voor 'James'. Want die is er ook geweest en dat ging eigenlijk best voorspoedig. En zonder 'James' hadden wij het ook zeker meer dan gered schat ik zo in.

Zoals Janneke den Ouden in haar boek, Dagboek van een triller, aangeeft (overigens een aanrader dit te lezen. Plezierige schrijfstijl en helaas toch een feest van herkenning), word je naarmate de diagnose langer geleden gesteld is uiteindelijk ingehaald door 'James' Of Meneer P of hoe hij of zij ook mag heten. En inderdaad is ons leven kostbaar, te kort en is het zaak er elke dag weer iets van te maken.

Herinneringen te maken, te genieten, te delen en te ervaren.

Hoe wonderlijk is het dat op het moment dat je een diagnose krijgt plotsklaps alles in het teken staat van je nieuwe status, en feitelijk geen ruimte meer hebt terug te kijken naar de periode voor die diagnose. En helaas ebt dat steeds meer weg naarmate je verder van die datum komt. Gelukkig heb ik als hobby fotografie en haal heel veel herinneringen terug bij het zien van de foto’s. Het samen praten over de herinneringen die gemaakt zijn. De tijd dat wij de herinneringen hebben gemaakt pakt niemand ons meer af. De toekomstige herinneringen orkestreren wij zorgvuldig, zodat wij geen energie verliezen, niets aan het toeval overlaten. En wie weet  kan ik of kunnen wij 'James' nog eens op het verkeerde been zetten. Wat zou dat een overwinning zijn, hoe kort, klein of onnozel dat moment ook moge zijn, dat lijk mij heerlijk.

Maar goed terug in de realiteit is onze ongenode gast geenszins van plan het pand te verlaten en wordt het steeds meer duidelijk dat 'James' ons verder zal begeleiden op ons levenspad.

Het leven met 'James' blijft een leven vol verrassingen en de ene dag zal het soepeler verlopen dan de andere, so be it. Zolang er niet aan de geborgenheid en onvoorwaardelijke liefde voor elkaar getornd wordt gedogen ik/wij 'James' als vijfde wiel aan de wagen. En zal wat mij betreft nooit verder komen dan het vijfde wiel.

Carpe Diem lieve mensen en maak er wat moois van in het nieuwe jaar. Met of zonder Meneer P, James of hoe hij/zij ook mag heten.

Ga terug naar alle blogs van Remko Boogaard