Bij iedere activiteit binnen en buiten de deur moet ik een drempel over voordat ik ertoe kom. Of het nou leuk is of gewoon nodig moet. Ik sta vaker off dan on. Een grote mate van vermoeidheid komt hier nog bovenop. Ik slaap rustig 12 uur het klokje rond, ga in de middag dan nog een anderhalf tot twee uur onderuit en wil om half tien ’s avonds wel weer naar bed. Wat een ongezellige vent zult u denken, je zult er maar mee getrouwd zijn. Nou zo erg is het ook weer niet, want als ik on sta ben ik gezellig, vol aandacht voor mijn partner en onderneem ik wel activiteiten. Maar als ik wakker word, dan ben ik drie uur later weer off. En dat gaat zo de hele dag door.

Ik zit mezelf hiermee in de weg. Want hoewel ik goed ben in het accepteren van de situatie, ben ik hierover niet tevreden. Ik zou graag anders willen. Daarom ben ik gaan zoeken en nadenken over nieuwe activiteiten, liefst in gezelschap van anderen. Zo is er een middag gevuld met klaverjassen bij mij in de buurt. Ik loop daarnaartoe, hoewel lopen/wandelen niet mijn favoriete bezigheid is door een bijkomende rugklachtenproblematiek. Zo snijdt het mes aan twee kanten. Ik loop/wandel heen en terug, terwijl ik vier uur gezellig doorbreng met anderen.

Ook ben ik via ParkinsonNet bij een fysiotherapeut terecht gekomen die mij met oefeningen die ik thuis kan doen weer aardig op de been geholpen heeft. Het vervolg is, dat ik nu iedere week kracht- en evenwichtsoefeningen doe onder toezicht van een andere fysiotherapeut.

Maar ja, ik moet zowel thuis als naar die activiteiten toe een drempel over. Een stevige drempel. Toch doe ik dat. Het kost me moeite maar ik doe het toch. En als ik er eenmaal ben of thuis de oefeningen en klusjes doe, dan ben ik toch tevreden over mezelf. En dat draagt dan weer bij aan een positieve stemming. Want anders zou je er somber van worden.

Ga terug naar alle blogs en vlogs van Rik Bronkhorst