Ook mijn “James” heeft niet stilgezeten, of is het zijn “Evil sister” die mij en ons elke keer weer op de tuin weet te leiden. Die de aandacht vasthoudt en mij en ons noodzaakt alles uit de kast te halen wat nodig is om antwoorden te vinden op de vraag wat die aanhoudende en onduidelijke klachten nu eigenlijk inhouden.

Wie het weet mag het zeggen. Maar voor dit moment zijn en blijven “James” en zijn mogelijk “Evil Sister” in de lead. De vorige keer werd duidelijk dat je zelf op 1 zetten belangrijker is dan welke andere beslissing dan ook. Carrière, rijkdom, status, aanzien zijn totaal ondergeschikt aan wie je bent of misschien nog wel belangrijker hoe andere je (willen) zien.

De puurheid van het zijn en onafhankelijkheid van meningen en gedachten van andere is een bevrijding. En ondanks alle uitdagingen en altijd aanwezige “James” en zijn “Evil sister” kan ik (wij) nog steeds heel erg genieten van de kleine dingen in het leven.

Cognitief wordt het uitdagender, lezen wordt moeizamer, automatiseren wordt lastiger. Dus verleggen wij de grenzen. Sinds kort heb ik weer een papieren agenda, waar ik in één overzicht kan zien wat de week brengt en kan mij zo voorbereiden op bepaalde taken en afspraken. Muziek wordt belangrijker en verschuift langzaam aan ook naar mindfulness en rustige relax muziek. Wandelen in de natuur in combinatie met fotografie levert waanzinnige mooie plaatjes op. Wandelen op blote voeten is een sensatie, heerlijk het natte gras voelen, contact met de natuur in volle glorie. En als mensen omkijken dan geeft mij dat een gevoel van trots. Ik kies voor mijzelf en mijn eigen kleine awards in een verder van tijd tot tijd pittige omgeving waarin ik/wij ons constant moeten herijken en oude vertrouwde dingen achter ons laten en nieuwe dingen ontdekken.

Veel mensen zien de strijd niet die je elke dag weer voert om je gezondheid en kunnen blijven doen van de normale dingen in het leven. Mensen begrijpen het ook niet om dat het niet tastbaar genoeg is. Maar de strijd die je als chronisch zieke levert benadert zoals ik eerder beschreven heb olympische niveaus. En samen met je support team vreet dat energie. Maar wij zijn niet lui, wij zijn strijders en halen het maximale uit de dag en de week. En hangen ons van tijd tot tijd zelf een medaille om. Want je zelf en je naasten belonen geeft moed, kracht en ongelofelijk veel liefde.

Het leven wordt puurder en richt zich meer op het zijn en samen met mijn lieve vrouw en kinderen en naaste familie en vrienden geeft dat rust en verrijking.

Carpe Diem

Bekijk hier meer blogs van Remko Boogaard