Blog: Uit eten of thuis blijven

Blog: Uit eten of thuis blijven

7 september 2022 door Gastblogger

U kent het dilemma wel. Het is niet uw dag, u vergat u middag medicijnen, u brandde uw vingers aan de pan met chili con carne die daardoor op de grond flikkert.

Gastblog van Kees de Bot

U overweegt de hele boel terug te scheppen in de pan en net te doen alsof uw neus bloedt en de boel zo te serveren, maar dan realiseert u zich dat uw hulp op vakantie is en die vloer al  gauw een week of vier niet gedaan is en met een verharende hond in huis  wint de hygiëne en de rest van de middag wordt besteed aan het schoonmaken van de keuken vloer.

Uw telefoon piept, er is een berichtje:

‘Eten bij Italiaan vanavond?' Ik trakteer en neem wat vrienden mee. Half 8. Kunnen ook bij mij thuis eten als je dat liever hebt.

Liefs,

Margreet

Ps. doe je beige broek en blauwe polo aan en je leren schoenen

Wat lief, een uitnodiging om te eten met kleding advies. Na de dood van mijn lieve vrouw heeft Margreet zich over u ontfermd, beetje bazig, maar uw leven heeft weer structuur.

Uit eten of thuis? U houdt van Italiaans eten, maar het is lastig om die farfalle, oreghi of hoe ze ook heten van je bord naar je mond te krijgen en dat maakt van dat mooie witte overhemd al gauw een vroege Karel Appel. Dat is thuis niet erg, u heeft van die speciale schorten die het meeste vallende voedsel in een gootje verzamelen. Het ziet er niet uit, en dat is thuis en met goede vrienden geen probleem, maar in openbare gelegenheden wel. U lijkt wel een geestelijk gestoorde. Dat is nog niet het geval en de meeste mensen zijn heel aardig en behulpzaam. Al snel wordt duidelijk dat u geen gevaar bent voor de goede sfeer in het  restaurant en ze knikken u nu bemoedigend toe in het voorbijlopen.

Italiaans eten is heerlijk, maar heeft een laag eetbaarheidsgehalte, vooral spaghetti. Maar meestal is er een uitweg. U heeft de menukaart thuis al goed bestudeerd en zo valt de keuze tortellini met kip in blokjes. Pizza is ook heerlijk, maar vraag de bediening dan wel om de pizza in 12 stukken te snijden, en eet ze met uw handen, dan lukt het wel. Maar de ogen blijven op u gericht. U voelt de combinatie van ergernis  (‘Als u niet netjes kunt eten, blijf dan thuis, daar mag u zoveel knoeien als u wilt en ik heb er geen last van.’) en compassie (‘Als ik die ziekte zou hebben dan  zou ik toch niet zo gauw naar een restaurant gaan, ik vind dat best dapper.’).

Voor beide opties is iets te zeggen, en ze vergen beide moed.

 

 

 

 

Reacties

Terug naar boven