Erover denken krijgt voor mij - voorbij het verdriet, het gemis en de eenzaamheid - een extra dimensie, wanneer ik me probeer voor te stellen hoe het zou zijn zonder Andrien. Hoelang zou ik dan nog goed voor mezelf kunnen blijven zorgen? Hoe zou het dan verder moeten? Ik heb er geen idee van. Andrien ook niet. Geen van beiden weet hoe snel of hoe langzaam ik achteruit zal kachelen. We weten trouwens ook niet of en hoelang Andrien nog gezond blijft, en hoelang ik nog voor haar zou kunnen blijven zorgen, maar dat laat ik nu even rusten.

We spreken daar samen ook wel over.

Andrien: ‘Ik hoop voor je, dat je me vooruitgaat’.

Lief, hè?

Ga terug naar alle blogs van Arnold Smeels