Blog: Sta ik wel aan het Juiste Neurologisch loket?
31 mei 2022
De afgelopen weken zijn als een rollercoaster voorbij gegaan en staat de agenda inmiddels vol met afspraken met Arbo-artsen, Arbeidsgeneeskundige, Neuroloog, Medisch Psycholoog, Fysiotherapeuten, huisartsen, Case manager van mijn werk etc.
Zoals ik in een eerdere blog al had aangegeven ben ik in januari aan een hernia geopereerd en heb tot die tijd altijd met meer dan volle inzet mijn werk gedaan. De laatste periode op karakter, wilskracht en kennis met de wetenschap dat de energie verhoudingen steeds meer uit balans raakte.
Ruimte voor compenseren heb je als Gastheer van “James” op een gegeven moment niet meer. En dat betekent elke keer weer een stapje terug, iets loslaten, afscheid nemen van vanzelfsprekendheden en tegelijkertijd blijven kijken naar de mogelijkheden die er nog wel zijn.
En ik kan zeggen dat dit een heel erg ingewikkeld en lastig traject is.
De aanleiding van dit alles zijn de toenemende soms Atypische PD klachten.
Branderig gevoel in de benen, Zware armen, Chronische vermoeidheid, Moeite met slikken, Evenwichtsproblemen, Verslechtering van de cognitieve vaardigheden, schrikachtig, last van de ogen, wazig zien, stijve nek en rugspieren, algehele rigiditeit, verandering van spraak, lusteloosheid, soms emotieloos, lastig om aan iets nieuws te beginnen, laat staan iets afronden. En net als bij synchroon zwemmen zitten de klachten dus aan beide kanten.
Je kunt er binnen de neurologie alle kanten mee op. En dat maakt het proces zo lastig en tevens onzeker. Want uiteindelijk wil je duidelijkheid en antwoorden op de vele vragen die niet beantwoord kunnen worden op dit moment.
Dit alles drukt ook een zware wissel op het re-integratie proces en de inzetbaarheid voor arbeid of restcapaciteit. En na het eerste gesprek met de Arbeidsgeneeskundige met specialisatie Parkinson is elk toekomst perspectief op het gebied van werk onder mijn voeten weggeslagen. En ook dat is een proces waar je doorheen moet zonder daarbij de tools dan wel handboek voor in bezit te hebben.
Wij richten ons nu met name op een goede begeleiding en het maken van de juiste keuzes. Niets overhaast en weloverwogen. En ondertussen genieten wij wel van de aanstaande vakantie naar Madeira om even afstand te kunnen nemen van alle Medische en niet Medische begeleiding. Laten wij zeggen even opnieuw kalibreren, in de zon, aan zee, met gezonde voeding en even samen in de hoop dat “James” vliegangst heeft en zich pas weer meldt als wij terug zijn.
Dit alles bewijst maar weer eens dat Parkinson toch echt een Progressieve degeneratieve aandoening is die niemand ontziet of spaart.
En dan blijft de vraag staan wij nog steeds aan het juiste loket?
Carpe diem.