Gastblogger Kees de Bot

Vooral de etappes met flinke stijgingen en dalingen en veel van die vette modder vergden veel. Het is geen nieuws voor lezers van dit stuk dat ZvP patienten trager worden.  Marjolijn, mijn zeer sportieve vrouw die iedere morgen het hele jaar door in de Rijn gaat zwemmen vanaf onze woonboot,  heeft een stevig tempo dat ik niet bij kan houden met mijn normale tempo, en het is lastig voor haar om in een lager tempo te lopen en voor mij om sneller te gaan. Dat betekende dat zij veel op mij moet wachten, zeker aan het einde van de rit als de passen zwaar worden en de motivatie daalt. En als ik dan weer ongeveer bij haar in de buurt was, dan vond ze dat ze nu wel voldoende had gewacht, terwijl ik hoopte even een pauze te krijgen om op adem te komen.

Al lopend luister ik graag naar podcasts, vooral die van de New York Times, The Daily van Michael Barbaro en de Ezra Klein show. Heel motiverend om weer door te stappen, maar iedere afleiding  neemt dan energie waardoor het tempo nog verder zakt, waardoor mijn betere helft nog langer moet wachten  tot ik haar weer gehaald heb. Intussen loopt ons hondje Lyca driftig heen en weer tussen de twee baasjes en als het gat naar haar gevoel te groot wordt weigert ze ook maar een stap te zeten tot alle dieren van de roedel weer  aansluiting hebben gevonden. Ze loopt zeker drie keer zo veel als wij en is na de langere etappes aan het einde uitgeput. Bij stijlere hellingen laat ik haar mij naar boven trekken. Hopelijk telt dat niet als dieren mishandeling. Zij lijkt het niet erg te vinden.

 De weg vinden is meestal niet moeilijk al is de kwaliteit van de signalering niet altijd optimaal en zijn de normen niet uniform. Vooral bij lange moet je soms lang wachten tot je het gewenste wit/rode strepenweer ziet en weet dat je goed zit. Wij houden de gouden regel dat als er na 100 meter geen duidelijke rode met witte strepen te zien zijn, we blijkbaar verkeerd zitten en terugmoeten. Dat is slecht voor het moraal en zou al gauw tot verwijten naar de kaart lezende kunnen leiden, maar gelukkig overkomt ons dat zelden. Eerlijk gezegd vertrouw ik helemaal op  mijn  vrouw die met de kaart op haar telefoon en de beschrijvingen van de routes uit het boekje zorgt dat we komen daar we naar toe willen. Zelf begrijp ik niet hoe mensen van een platte kaart een  drie dimensioneel beeld kunnen  maken en daar bij wijze van spreken doorheen lopen, mij in verbijstering achter te laten. Soms gaat het mis, Aan het einde van de 6 uur lopen op een dag worden de lontjes wat korter en valt er soms een scherp woord, maar ons voordeel is  dat ik zelf geen  enkele intentie heb om het kaartlezen over te nemen. Kaartlezen kan ik niet, en dat is van vóór ZvP. Als u mij de weg vraagt, en ik wijs naar links, dan kunt u met een berust geweten naar rechts gaan, want ik heb geen idee.

Nu we aan het einde van onze wandeltocht zijn gekomen kijken we even terug, wat was het  leuk of juist niet? Zoals eerder gezegd: Nederland is prachtig, al wordt het geheel wat minder fraai als na 20 km weer een kamerbreed modderpad verschijnt.

We hebben bij het plannen van de laatste paar loopdagen veel gebruik gemaakt van onze OV kaartjes en veel in bussen gezeten. Onze Labradoodle Lyca is geweldig, ze reist probleemloos met  trein  (vergeet niet om hondekaartje te kopen) en bus (gratis voor honden) en houdt ons bezig met stukken tak even groot en zwaar als zijzelf die ze bij voorkeur in volle vaart tegen onze knieholtes laat belanden.

Gaan we dit nog een keer doen? Graag, maar niet op korte termijn. Meer dan 20 km per dag zit er voor mij niet in. Niet vanwege de fysieke inspanning, maar door motivatieproblemen. De laatste  dagen had ik dat soort problemen, ik begon steeds zwaarder en daardoor langzamer te lopen waardoor het nog resterende pad alsmaar langer werd. Ik heb te weinig  gedachteloos gelopen, de gedachte aan hoeveel er nog moest, drong zich steeds weer op.

We hebben alleen in het laagseizoen gelopen en deels in coronatijd. En daardoor konden we een vaak heel redelijk midweek arrangement bij bedrijven als Lendal greenpark krijgen. We kookten . Dat scheelde in de euros.

Hoe nu verder: toch wel weer zo’n avontuur in het najaar, mogelijk de kust route, of the Limes route die vlak bij ons langsloopt, maar eerst uitzoeken hoe het met de lengte van etappes zit. Het lopen zal steeds moeilijker worden, vooral als er wat vaart gemaakt moet worden. Met mijn fysiotherapist ga ik werken met een metronoom, zo’n maat-tik apparaat waarmee je je passen kan aanpassen. Wie weet helpt het.

Nog een kleine suggestie: let bij het overstappen met de trein of u naar een andere  vervoerder gaat (Arriva…..). Eerste uitchecken bij de een en  dan inchecken bij de ander, dan scheelt later een hoop gedoe. De vervoerders zijn heel coulant, maar het is wel wat lastig.

Dus ……., doen of niet doen? Probeer ter voorbereiding al een paar keer echt lange stukken te lopen, dus niet het rondje met de hond, maar een uur of 4. Lukt dat niet, dan wordt het lastig, maar even wat afzien kan geen kwaad.

Bewegen moet!

Tot zover mijn verslag. Als u vragen hebt stuur me dan een berichtje (c.l.j.de.bot@rug.nl)

Veel wandel plezier,

Kees de Bot