Vorige week was ik toch weer op wintersport. Met vriend, zijn zonen en neef. Alleen vriend kon skiën, de anderen stonden voor het eerst op de lange latten.

Ik had me ingesteld op wandelingen, zwemmen met sauna en apres-ski. Waar ik me prima mee zou kunnen vermaken.

Vriend zei op de derde dag: Waarom ga je niet mee? Huur een paar ski’s en kijk hoe het gaat. Wij gaan heel langzaam de berg af, de jongens beginnen net. Je kan het vast nog wel. Het zijn gemakkelijke blauwe pistes.

De zon scheen, de sneeuw was goed. Ik voelde me prima na een goede nachtrust. Vooruit dan maar, gewoon proberen.

Het gesjouw met de ski’s naar de lift viel me zwaar en ik raakte even in een kleine paniek toen ik mijn ski’s aanhad en boven op de berg stond. Maar na het eerste bochtje, na de tweede en derde …..het lukte gewoon! Ik kon het nog!

Wat heb ik genoten, twee ochtenden op de piste! Dat heerlijke gevoel van skiën op verse sneeuw weer te ervaren.

Ik ben drie keer gevallen, niet tijdens het skiën. Maar gewoon leunend op mijn ski’s, mijn evenwicht op het verkeerde been. Ik had uiteraard flinke spierpijn daarna, maar wat was het fijn.

Gekke onvoorspelbare parkinson, je hebt me weer eens laten zien dat het niet alleen achteruitgang is, maar dat ik soms meer kan dan ik denk.

Ga terug naar alle blogs van Hannie Meijerink