Even een korte inleiding van mijzelf. In het jaar 2013 stopte ik zonder hulp of hulpmiddelen met roken en drinken. Dit was een grote omslag in mijn leven. De zelfde dag stierf ook mijn moeder. Ik begon goed te bibberen. Ontwenningsverschijnselen dacht ik. Maar dat duurde een hele tijd.

Dan maar eventjes naar de huisarts. Die deed een paar rek en strek oefeningen. Vermoedelijk Parkinson. Ik werd verwezen naar de neuroloog. Diagnose Parkinson. Het was net of ze met een hamer tegen mijn hoofd sloegen. Ik was van de wereld van verdriet.

Na enkele dagen dacht ik; je hebt het toch en probeer er iets van te maken. Je vertelde dat tegen mijn vrienden. Toen bleek dat ze allemaal neuroloog waren geworden. Hun wisten het allang. Ze durfde het alleen niet te zeggen.

Er veranderde wel veel in mijn leven. Ik deed optredens als Andre van Duin. Veel succes en vragen voor meer boekingen. Ik zei, nee geen zin. Boodschappen en koken ook zin weg. Sporten marathon en grote afstanden fietsen. Je raad het al geen zin. Was behulpzaam. Alles viel weg. Geen zin meer om op visite of verjaardagen. Als ik boodschappen moest doen had ik door de drukte angst, dus vlug weg.

Toen kreeg ik voor het eerst freesing. Ik zocht een bank voor effes te zitten. Bank gevonden maar een meter van de bank. Freesing. Maar daar hoorde je landgenoten praten. Kijk hem daar staan. Hij heeft een goede feest gehad. Wat staat hij toch te trillen. Sommige riepen aandachttrekker.

Met meerdere personen die ik gesproken heb hebben ook last van drukte. Mijn humor heb ik nog steeds en probeer daar mee lotgenoten aan de lach te krijgen. Lachen maakt ook aan en dus; Lachen is gezond. Verder over gebrek aan Dopamine. Ook van mijn werk, haha. Ik klop slagroom en beslag met de garde zoals jullie doen met de mixer. Verder hoop ik dat er meer begrip komt voor Parkinson.

Toon van Lieshout

Lees hier deel 2