Bijna twee jaar heb ik het buiten de deur weten te houden. Ik heb me zo goed en zo kwaad als het gaat aan de regels gehouden. Zeker als parkinsonpatiënt die extra kwetsbaar zou zijn, is het oppassen geblazen. En toch wint het de strijd die we zijn aangegaan. Ik ben twee keer gevaccineerd en heb mijn boosterprik gehad. Het kent ondertussen meer dan duizend mutaties en gedraagt zich als een wolf in schaapskleren. Rekening houdend met de incubatietijd  moet het onheil zijn geschied tijdens een etentje bij een Italiaans restaurant eerder deze maand.

Drie dagen later word ik er hardhandig aan herinnerd dat het dragen van een mondkapje, gevaccineerd  zijn, afstand houden en veelvuldig je handen wassen geen honderd procent garantie biedt. Het kan even duren, maar vroeg of laat kom je aan de beurt.  Dus zit ik nu in quarantaine voor tenminste zeven dagen. Kan ik in die tijd mooi proberen mijn eerste blog op papier te krijgen. Eerlijk gezegd vallen de klachten tot nu toe mee. ’s Morgens bij het wakker worden lijkt mijn keel op een geraspte citroen en weet ik weer waarom slijmen zo’n negatieve betekenis heeft. In de loop van de dag worden de klachten milder en tegen de avond begin ik voorzichtig te fantaseren hoe lekker een koud biertje voor mijn keel zou zijn.

Zowel de zelftest als de test bij de GGD laten er geen twijfel over bestaan: u hebt het virus onder de leden. Dat betekent in ieder geval tenminste zeven dagen in quarantaine. In een schrijven van de GGD wordt alvast gewaarschuwd dat van het  bron- en contactonderzoek weinig te verwachten valt. Het aantal besmettingen is dermate hoog dat het ondoenlijk is daar een goede analyse op los te laten.

Wij zijn op stap met z’n vieren, Bij de Italiaan hebben we een tafel gereserveerd en installeren we ons te midden van zeker veertig uitgelaten andere restaurantbezoekers. Veel succes gewenst met het speurwerk naar de aanstichter(s). Mijn tafelgenoten gaan in ieder geval vrijuit. Twee van hen zijn negatief getest. Eén heeft net als ik haar zinnen gezet op pasta met zwarte truffel aan tafel bereid en geflambeerd in een grote Parmezaanse kaas. We besluiten de pasta als primi samen te delen. Er blijken meer liefhebbers te zijn.  De kaastrolley moet regelmatig uitrukken. Drie dagen later blijken we ook het virus gedeeld te hebben.          

De geleerden zijn het er over eens dat parkinsonpatiënten geen verhoogd risico lopen het virus te krijgen in vergelijking met gezonde mensen. Ben je eenmaal besmet dan krijgen veel parkinsonpatiënten wel te maken met een toename van de bekende symptomen zoals moeilijk lopen, neiging tot vallen, vermoeidheid, slecht slapen, trillen enz.  Twee aandachtspunten verdienen wat mij betreft alle aandacht: een goede nachtrust en veel bewegen (sporten). Verder moet je in het leven, zeker ook als parkinsonpatiënt, een beetje geluk hebben. Ik ben na een dag of vijf weer op de been en voel me als vanouds: gewoon weer parkinsonpatiënt.

En tegen alle mensen in het Italiaanse restaurant zou ik willen zeggen: La vita è bella! Senza corona quasi perfetto.

Lees hier meer over Taco Fortgens