Blog: Hoe gaat het met je?
1 februari 2022
Hoe gaat het met je? Een simpele en vaak goedbedoelde vraag, soms uit een vorm van beleefdheid, soms routinematig en soms vanuit oprechte persoonlijke belangstelling.
Ik ervaar dit toch als een lastige vraag, want wat moet je antwoorden? Iemand die je goed kent en je regelmatig spreekt hoeft niet te vragen hoe het met je gaat, die ziet het zelf wel. En als die dan vragen hoe het gaat is er meestal wel een aanleiding voor. Ik heb inmiddels 7 jaar Parkinson en het gaat met de nodige ups en downs eigenlijk vrij goed.
Woorden doen ertoe hoor je steeds vaker en soms maakt iemand binnen je vriendenkring een opmerking die je hard raakt. Van een vriendenstel die we al meer dan 40 jaar kennen, kreeg de man zo'n 10 jaar geleden een hersenbloeding, herstelde daar goed van met zeer milde restverschijnselen. Zijn vrouw echter nam zijn leven over en ging steeds voor hem denken en doen, zodat hij langzaam maar zeker meer passief werd. Ik was toen nog onbekend met mijn vriendje Parkinson, was in die tijd onverwoestbaar en kon fysiek en mentaal alles aan. Zonder daar overigens mee te koop te lopen, ik had een leuke enerverende baan bij een grote internationale aannemer en we gingen vrij probleemloos door het leven. Tot ik in 2015 de diagnose Parkinson kreeg. De eerste reactie van onze vriendin toen we het vertelden was "zo, dan heb jij nu ook eens wat".
Die opmerking werd later nog een keer herhaald, sneed diep in mijn ziel. Ik heb er geen toestanden van gemaakt, maar die vriendschap is wel een beetje voorbij. Wat bezield iemand om zo iets te zeggen en het komt dubbel hard binnen omdat je emotionele weerbaarheid sterk achteruit gaat en je kwetsbaar bent. Parkinson zorgt er wel voor wie je echte vrienden zijn, die blijven oprecht en helpen als dat nodig is.
Hoe gaat het met je, ik murmel meestal maar wat dat het uitstekend gaat en daarmee doe ik de waarheid niet eens geweld aan. Zeven jaar Parkinson met weliswaar een groeiend pillen circus gaat het eigenlijk verrekte goed. Veel gaat niet meer, maar nog meer gaat wel en daar focus ik me maar op. Mijn motto blijft onverminderd actueel, "Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s about learning to dance in the rain".
Met vriendelijke groet,
Peter Moerland