Op een goeie dag was Andrien nog maar net naar haar werk en ik alleen thuis. Omdat er in het centrum nogal eens wordt ingebroken, ook overdag, hebben wij er een vaste gewoonte van gemaakt de voordeur altijd op slot te doen als we geen van beiden in huis zijn. Toen ik een vuilniszak naar de ondergrondse container aan de overkant van de straat bracht, deed ik de voordeur volgens ons protocol dus op slot. Klaar met de klus kon ik de voordeursleutel nergens meer vinden. Ik vreesde dat ik de huissleutel met de vuilniszak ongemerkt in de container had gegooid. De buren hebben ook een sleutel van ons huis, maar die bleken niet thuis. Ik kon dus het huis niet meer in en kon niks anders bedenken dan Andrien in haar werk te storen om haar sleutel te gebruiken om weer in huis te kunnen. Al met al was ik een klein half uurtje weggeweest. Toen ik weer terug was, zag ik tot mijn verbazing dat mijn eigen huissleutel gewoon in de voordeur zat! Ik had er met mijn neus bovenop gestaan, maar hem niet gezien.

Eind goed al goed, maar ik hoorde toch dat kleine stemmetje weer. Moest er toch weer even aan denken, dat de kans dat ik dement word niet denkbeeldig is.

Ga terug naar alle blogs van Arnold Smeels