Gastblogger: Kees de Bot

Bij ons in huis is iedere drie maanden een nieuwe geneeswijze populair die op spectaculaire maar betaaalbare wijze voor vrijwel alle bekende kwalen genezing biedt. Gevraagd naar de uitkomsten van grootschalig onderzoek naar de effectiviteit van al die nieuwe oplossingen is steevast het argument dat zoveel elkaar beinvloedende factoren een rol spelen dat het effect van een specifiek middel nauwelijks te meten is. Er is wel veel annecdotische evidentie, en die telt ook toch? Was niet laatst een man uit ons dorp helemaal genezen van huidkanker door een dieet van UJIUji bonen uit zuid-Guatemala waar dit middel al eeuwen wordt gebruikt tegen allerlei kwalen?

Maar ik dwaal af, terug naar afzien en vooral wandelen als therapie.

Mijn lieve vrouw M. gelooft erg in Wim Hofs en de heilzame werking van afzien.Dat moest dus ook werken voor mijn parkinson. Dat leek haar goed te combineren met een wandelvakantie die al een tijdje op de wensenlijst staat. Een tijdje terug was wandelen langs de Engelse zuidkust erg populair, maar voor mij zijn steile wanden en losse stenen niet ideaal, dus moest het iets vlaks worden. M zou nog het liefst alles wat we nodig hebben in twee grote rugzakken hebben gepakt inclusief tent en slaapspul, maar het totale gewicht kwam dan op 55kg per persoon waar ik dwars voor ging liggen, in mijn plannen was het meer wat wandelen van de ene Michelin ster naar de andere en geen gedoe met omvallende brandertjes, macaroni met Smack en erger.

Intussen werd de tijd voor zo’n tocht steeds en verder hadden we onderwijs verplichtingen tot midden oktober. We besloten om half oktober tot begin november te gaan, we zouden wel zorgen voor goede regenkleding.

En dan natuurlijk de hond. Onze Lyca, een labradoedel van zo’n 15 maanden met een stuiterende energie moest natuurlijk mee. Het ware leven voor een hond is volgens M als zij vrij rond mag struinen en niet aan een lijn of ketting zit. Voor haar tasten beperkingen voor het los laten lopen van honden hun universele rechten aan en dienen bordjes met teksten als verboden voor honden te worden genegeerd. Daar zijn de meningen over verdeeld,maar daar gaan we het hier niet over hebben.Lyca ging mee. De bagagelast werd gereduceerd tot 15kg max pp, nog behoorlijk wat zoals bleek, maar te doen. M werkte zich door de documentatie heen waardoor we goed voorbereid konden vertrekken. Het plan was om de eerste dagen te zien hoe het zou gaan. We wilden de auto laten staan en zo veel mogelijk gebruik maken van openbaar vervoer en B&Bs langs de route. Deze laatste frase moet wel met een forse hoeveelheid zout worden genomen, en wat op de kaart een kippen-eindje is met de auto is, is al gauw twee uur lopen en na een zware dag is dat niet waar je op zit te wachten.

Er is een hele Pieterpad infrastructuur van voorzieningen en die waren de weken dat wij er waren bijna allemaal gesloten, sommigen vooral door gebrek aan personeel. sommige particulieren houden de voorzieningen voor PP wandelaars het hele jaar open, zoals de koffieschuur in xxx.

Van A naar B

Er is bij dit soort lange afstandspaden een probleem:U loopt van A naar B, maar hoe komt u nu weer terug bij A, want daar staat uw auto.

Er zijn verschillende opties.

• De simpelste: U logeert in een hotel of b&b en laat uw bagage door de dochter van de eigenaar tegen een schappelijke fooi vervoeren van A naar B.
• U heeft meer geld dan tijd. U heeft een camper met daarop uw e-bikes. U brengt uw fiets met de auto naar B, rijdt terug naar A en u loopt naar B, waar u warm en droog in uw camper een Bastogne koek bij de koffie neemt.
• U heeft tijd en geld, maar u bent zuinig. U loopt in laagseizoen en U gebruikt mid-week arrangementen van  grote bungalow parken. u neemt een taxi naar A en laat u  bij B ophalen. Het benaderen van deze vervoerders gaat via vele wachtenden voor u, trek daar maar een half uur voor  uit. Loslopende  wandelaars zijn geen prioriteit, schoolkinderen en ouderen zorgen voor een stabiel financieel beeld. Al geeft het boekje de optie van de Regio taxi, die blijft voorbehouden aan de gehandikapte medemens en dat bent u toch niet lijkt me als u zover wilt wandelen.
• U heeft meer tijd dan geld. U bent afhankelijk van het openbaar vervoer. U bent niet te beneiden, u gaat de streek grondig kennen doordat u deze vaak doorkruist. Want rechtstreeks naar uw beoogde vertrekpunt gaat er uiteraard geen bus of trein. U zult vaak moeten overstappen met krappe verbindingen en nog bent u ver van uw doel. Om u een voorbeeld te geven:  Als u wilt lopen van Schipborg naar Rolde, hemelsbreed 17 km van elkaar dan moet u via Groningen en alle tussenliggende stations. Reistijd 1.45 uur.
• Twee auto’s. Als echtpaar nodigt u een  ander echtpaar uit om mee te lopen. Ze moeten wel een auto ter beschikking hebben want daar draait het om:U rijdt met twee auto’s naar B en laat een van de auto’s daar achter. Met de andere auto rijdt u naar A en gaat   wandelen naar B. Daar staat als het goed is de andere auto te wachten die u naar huis brengt. Leuk  voor een   dag of twee, dan begint zij te vertellen hoe leuk  de kleinkinderen zijn en wat een  goede vader haar Jan is. Zoiets duurt al gauw een uur of  3 en al die tijd probeert u zich te concentreren op de stilte in het bos. Jan neemt intussen flinke slokken uit de heupfles met malt whiskey van Henk met wie hij het steeds beter kan vinden. Jan is een goede vader en niet zo gewend aan alcohol en loopt zwalkend over het pad. Henk kan meer hebben en lijkt nuchterder en moet daarom de auto besturen. Hij is niet gewend aan het vermogen van een Volvo 2.5 turbodiesel en geeft zoveel gas dat de stenen uit het wegdek getrokken worden en de auto stuiterend de weg op rijdt waar net een bus aankwam die vol in de remmen moest. Bij het huisje aangekomen melden beide heren zich af, de kater slaat vol toe en er moet zo bij het nabijgelegen restaurant wel gezellig gegeten worden. Misschien  toch maar de taxi volgende keer.

Kortom, een simpele oplossing van het vervoersprobleem is er niet en dat wordt voor mensen met motorische problemen nog lastiger. Moet gezegd  worden dat het sturend personeel uiterst behulpzaam en voorkomend is.

Pieterpad en Parkinson

Hoe was het om als parkinsonpatiënt, of liever als iemand met Parkinson het pad te lopen? Enig afzien was natuurlijk deel van de formule, en M liet geen gelegenheid voorbij gaan om mij  tot grotere snelheid te manen nadat mijn neuroloog mij had verteld dat je eigenlijk net boven je gewone tempo moet lopen om enig effect te zien, en ik dat met mijn stomme kop aan M had verteld die daarmee een medisch onderbouwde legitimatie had gekregen om mij tot een hogere snelheid op te peppen. De eerste dag was een ramp, regen, wind tegen, rugzak die begon te trekken en nog geen Madopar om de behoefte aan levadopa snel te vervullen.

De tweede dag de bagage in de auto gelaten en gelopen met een klein rugzakje met eten en drinken, een kaart voor de wandeling, een opgeladen telefoon, regencape en iets voor de hond. Een enorme verademing, zo licht.Met de huidige telefoons met ingebouwde GPS en andere route programm’s kan je eigenlijk niet verdwalen. Ga niet met veel gedoe aan het werk met een heus kompas, niemand die precies weet hoe het werkt en hetdoet het vermoeden dat u vroeger bij de padverkenners heeft gezeten.

De wegen zijn in het algemeen goed, maar waren door de aanhoudende regen erg modderig en daardoor soms glad. De bewegwijzering is prima, al zullen er altijd situaties zijn waar de bekende rood en witte streep niet te vinden zijn.

De boekjes over het Pieterpad zijn goed maar niet altijd up to date. Zo is de brug bij  xxx over het yyy enige tijd geleden aangevaren door een schip en  weggenomen, vermoedelijk voor langere tijd. Bij de planning van de reis moet hier beslist rekening mee gehouden worden, want er zijn geen andere bruggen in  de buurt en de omweg is lang.

De etappes zijn rond 20 km en dat is voor de modale ongetrainde wandelaar al heel wat. De routes zijn mooi met verschillende landschappen, en ieder zijn of haar smaak, ik vind het befaamde groningse landschap weinig aan en ben liever in de Warme bossen of de bossen rond Hellendoorn. De berg daar is een geliefd doel voor wandelaars en toen wij er liepen was het afgeladen De wegen zijn afgezien van de modder na heftige regen, prima om te lopen. Voor die modder zijn wat hogere wandel schoenen met 7 tot 9 gaatjes beter dan lage. Platte stevige veters zijn makkelijker te strikken dan dunne ronde. Als veters strikken een probleem is, vraag dan hulp van iemand anders. Laat niet uit trots je veters half gestrikt zitten. Strak ingesnoerde voeten verkleinen de kans op blaren  en versterken het gevoel van grip. Een bevriende pedicure raadde aan om Fixomull stretch, een soort second skin te gebruiken bij gewone  blaren. Bloed blaren niet doorprikken maar afplakken. Ga voor de reis  naar een bekwame pedicure om de nagels en voeten in optimale staat te brengen.

Zorg op reis voor wat los geld, niet overal zijn pasjes bruikbaar.

Dus, is het Pieterpad iets voor mensen met ZvP? Voor mensen in hetzelfde stadium als ik, is het goed te doen met het juiste  schoeisel en nog voldoende balans. Stokken zou ik afraden, het pad is soms zo smal dat het plaatsen van de stokken lastig wordt.

En hoe zit het met het afzien? De eerste dagen zijn even tanden op elkaar, vooral met veel zelf te dragen spullen. Beperk de bagage tot een minimum,  de volledige werken van Louis Couperus hoeven niet allemaal mee en als u echt niet zonder kan, dan zijn ze wel als e-boek beschikbaar.

Nederland is mooi en dat laat deze route prachtig zien in een reeks van landschappen. Wij hebben in twee en een-halve week het eerste boekje gedaan, we zijn tot Ommen gekomen, in het voorjaar doen we  de rest.