Blog: ‘Ga je een 44 jaar oude Land Rover kopen? Maar je hebt Parkinson!’
19 juli 2021
Januari 2020,
“Wat een idee, in 2015 kreeg je de diagnose Parkinson en nu ga je kijken naar een Land Rover 109 Series 3? Wat moet je met zo’n gevaarte, het is één van de meest oncomfortabele auto’s die er ooit gemaakt zijn”.
Zo begon ongeveer de conversatie met een kennis van me, nadat ik hem verteld had van m’n voornemen. Hij had vele jaren geleden zo’n auto gehad en was er nog steeds van onder de indruk. Al zijn argumenten om het niet te doen klonken me als muziek in m’n oren, het was precies wat ik zocht en met een reden, als jongentje vond ik dit al één van de meest stoere auto’s en op een dag zou ik er ook eentje bezitten.
In 2013 en 2014 was ik voor m’n werk gestationeerd in Libië Noord Afrika. Op één van onze locaties stonden een aantal afgeschreven Land Rovers 109 Series 3. Langzaam begon bij mij het idee te vormen om er één technisch in orde te krijgen en deze met boot via Genua naar Nederland te rijden. Helaas veranderde de politieke situatie zich in rap tempo en werden we door de burgeroorlog gedwongen het land abrupt te verlaten.
Terug in Nederland bleef die Land Rover in m’n gedachten en nadat ik gestopt was met werken en met vriendje Parkinson op m'n nek, nam ik het besluit ‘‘ik doe het gewoon”. Zo gezegd zo gedaan en een week of twee voor de landelijke Corona lockdown stond er een 1977 ex. MoD Land Rover 109 Series 3 pick-up truck onder de carport, een vaal groene tweedeurs met wit dak compleet met PTO lier. Qua timing kon het niet mooier.
Het rijden en onderhouden van de ‘Engelse Dame’ vraagt fysiek en mentaal nog al wat van je, zelfs als je geen Parkinson hebt. Het lijken simpele auto’s, maar dat zijn het niet en je wordt gedwongen om je te verdiepen in de techniek en de Engelstalige handboeken. Het is een hobby die me uitdaagt om actief te blijven en dat is mentaal en fysiek zo belangrijk. Ik heb nog geen dag spijt gehad en beleef veel lol aan deze auto. Een terugkerende vraag als ik ergens kom is “en hoe rijdt ie?” Mijn antwoord is dan “verschrikkelijk!” met een grote glimlach op m’n gezicht!
Waarom dit verhaal? Het is een stukje over het constant bezig zijn met wat je nog wel kunt. In die inmiddels zes jaar ben ik fysiek en mentaal achteruit gegaan, dat kan je niet tegenhouden maar wel proberen te vertragen. Of het dankzij of ondanks de ‘Engelse Dame’ lukt laat ik in het midden, maar het verloop van m'n Parkinson lijkt langzaam te gaan. Het is denk ik vooral dat je die dingen doet waar je lol aan beleeft, die geen stress opleveren, maar die je wel uitdagen om je grenzen op te zoeken en er af en toe overeen te gaan.