Tot ik steeds vaker de vraag kreeg van vrienden en dorpsgenoten: 'gaat het wel goed met Marg?' Daarmee werd mijn ongerustheid, die ik diep had weggestopt, wakker gemaakt. Anderen zagen de verandering bij Marg ook, er moest echt iets mis zijn.

Marg wou er niet aan en de huisarts zag weinig reden tot ongerustheid. Zo modderden we voort. Marg ontkende haar klachten terwijl ik haar stijver en strammer zag worden. Ik voelde me alleen met mijn zorgen.

Toen we een jaar later alsnog bij de neuroloog kwamen, kregen we ook daar nul op het rekest. Marg had inmiddels een waslijst aan symptomen die bij Parkinson horen, maar kreeg geen diagnose en dus ook geen behandeling. Er volgde een tweede lastig jaar, waarin ze langzaamaan en met tegenzin onder ogen moest zien dat de kans groot was dat ze toch de ziekte van Parkinson had.

Een second opinion bij een andere neuroloog bevestigde dit. Hoe verdrietig ook en hoe moeizaam de weg ernaar toe, de diagnose zorgde ervoor dat we weer op één lijn kwamen. Sindsdien lopen we het pad hand-in-hand.

Ga terug naar alle blogs van Ingrid Verbeek