Blog: Parkinson en ik (2)
10 juni 2021
Al in het begin van parkinson hebben we een traplift aangeschaft. We kregen hem van onze zoon. Kennissen hadden gezegd dat je er een via de gemeente kon krijgen. De intaker zou over twee maanden komen, want het was druk en hij ging nog met vakantie. En dan nog maar afwachten of je er een zou krijgen. We wilden er niet zo lang op wachten, want Hans liep moeizaam en hij was boven aan de trap soms duizelig.
Traplift
Die traplift was een uitkomst. Nu na vier jaar kan Hans niet meer alleen op de liftstoel gaan zitten, omdat hij de voeten vaak niet goed op de tree plaatst en het knopje soms niet meteen kan vinden. Dat betekent dat ik er altijd bij moet zijn.
Rollator
Hans ging steeds slechter lopen en struikelde vaker. Zou een rollator wat zijn? Het duurde maar een week tot hij besloot om er een te kopen. Het eerste rondje in het dorp was voor hem het moeilijkst. We ontmoetten heel veel mensen en niemand kwam naar hem toe. Hij had de vuurdoop gehad. Echter, hij wil er alleen maar mee lopen als ik er bij ben: “Anders is het zo ongezellig.”
Vallen
In zijn hoofd kan Hans nog alles, maar in de praktijk is dat niet zo. Er moeten natuurlijk huishoudelijke klussen door mij gedaan worden. Ik vertel hem steeds wat ik ga doen en dat ik zo weer bij hem ben. Elke keer als ik even de was doe of naar de kliko loop, gaat hij staan en wil hij naar de keuken of naar buiten. Daardoor is hij drie keer ernstig gevallen: twee keer met hoofdwonden en een keer met veel blauwe plekken. Voor één hoofdwond moesten we in de avond naar het ziekenhuis; hij in de ambulance, ik met een buurman die aanbood te rijden. Wat een gedoe. Op de Eerste Hulp kreeg ik te horen dat ik de wond enkele weken moest verzorgen tot de hechtingen eruit mochten. Ik ben geen held op het gebied van wondverzorging, maar ik moest het wel doen.
Nu vind ik dat ik nog meer dan eerst op hem moet letten. Het risico dat hij weer valt, wordt groter. Botbreuken of erger kan betekenen dat hij niet meer thuis kan wonen.
Wilna