Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn echtgenote waren de veranderingen fors, van een man die voor z'n werk vaak weken weg was en naar een man altijd thuis, die trager en emotioneler werd en wie weet wat voor mantelzorg nodig gaat hebben. Voor mijzelf ging ik van een superactief en sportief leven naar een paar jaar later een oude vent. We zijn gelukkig al lang samen en juist dan moet je met z’n tweeën wel even praten, dingen benoemen als je b.v. in elkaars irritatie zone komt en elkaar ook wat ruimte geven om naar een nieuwe evenwicht te komen. Veel dingen die ik leuk vond kon ik niet meer, mijn werk, schaatsen op de baan, lange meerdaagse wielertochten, het wekelijkse wielrennen, mountainbiken, dikke boeken lezen enz. Dat was een hard gelag en moet je jezelf even wat tijd gunnen.

“Pak je leven op en maak er wat van” had ik mijzelf al eens voorgehouden en lang stilstaan bij wat niet meer gaat zou me niet verder brengen. Stilzitten is zo ongeveer het domste wat je kunt doen met Parkinson. Vanaf dat moment nam ik me voor om me alleen nog maar bezighouden met wat ik nog wel kan en een het liefst een beetje meer. Wat je niet meer kunt is er onomkeerbaar niet meer en die oude stokpaardjes blijven rijden brengt alleen negatieve emoties.

Als je voor jezelf die rust gevonden hebt is het verbazingwekkend dat op het juiste moment er allerlei kansen voorbij komen. Je hoeft ze alleen te herkennen en omarmen. Een goede kennis van me vroeg terloops of ik zin had om een keer mee te helpen op een historische houtzaagmolen. Dat bleek een schot in de roos en die oude molen geeft energie en geen stress. Wat ook veel energie geeft is Qigong Yoga. Dit is een combinatie van Yoga 'lichaam en geest in balans brengen' en Qigong 'werken aan je levensenergie’, veel harmonieuze bewegingen, balans en coördinatie. Ook besloot ik om een lang gekoesterde wens in te vullen met een oude Land Rover uit 1977. Wat die auto en Parkinson met elkaar van doen hebben vertel ik wellicht in een latere blog.

Ik heb in deze 3-delige blog mijn ervaringen proberen te schetsen die bepalend zijn geweest voor mijn huidige situatie. Ondanks dat je op veel zaken weinig tot geen invloed hebt , hanteer ik voor mezelf twee basisregels:

1. ik concentreer me alleen nog op zaken die ik aankan en hou me alleen bezig met wat wel gaat in plaats van me druk te maken over wat niet meer gaan, en
2. ik doe alleen nog dingen die ik leuk vind vermijd zo veel mogelijk situaties die stress opleveren. Stress en Parkinson is een heel slechte combinatie gebleken.

Het is in 2021 het 6e jaar dat ik officieel de diagnose Parkinson kreeg, tel daar nog een paar jaar bij op dat je het nog niet wist en je komt tot 8 a 10 jaar met vriendje Parkinson. Ondanks dat ik het traject uit deze 3-delige blog al weer een tijdje achter me heb, blijft het je emoties beroeren, dat is ook Parkinson.

“Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s about learning to dance in the rain”

Ga terug naar alle blogs van Peter Moerland