Blog: Doemdenken
26 mei 2021
Ik word alleen al verdrietig van het idee dat we ons huis zouden moeten verlaten. Je geeft er niet alleen de stenen muren en vloeren mee op waar je blindelings de weg in weet, maar ook de sfeer in huis, de intieme stadstuin, de straat, alles binnen handbereik of op loopafstand, de ruimte om alle kinderen en kleinkinderen te kunnen herbergen.
Om kerstmis te kunnen vieren met een kerstboom tot aan het plafond, elk een eigen werkruimte te hebben. Wat je ervoor terugkrijgt is nieuw, onwennig, onbekend, kleiner dan we gewend zijn en zonder ziel. We voelen dat alle twee zo. Je doet niet alleen afstand van je huis, maar van veel meer dan dat. We moeten er niet aan denken. Willen er nog niet aan denken. Klampen ons eraan vast dat ik nog geen enkele moeite heb met traplopen. We schuiven het idee van verkassen voorlopig gewoon voor ons uit, maar wel met een kanttekening: ‘We moeten het moment wel voorblijven dat we moeten verhuizen, hè?’
Ik had er behoefte aan om met een wandeling de onrust uit mijn lijf te laten waaien. Maar mijn benen vertikten het. Lopen ging me niet goed af. Ik keerde na een paar honderd meter onverrichter zake terug naar huis. In mijn hoofd begon het te malen: ‘als dit zo doorgaat, zit ik volgend jaar in een rolstoel’.