Het was eruit voor ik het kon inslikken. Als ik het gesprek later op de dag met Andrien nog even terughaal, zegt ook zij: ‘Je ziet er goed uit!’ Ik maak me er lachend vanaf: ‘Dat komt zeker omdat ik pas naar de kapper ben geweest’.
Aan mijn buitenkant kun je kennelijk niet altijd aflezen wat voor bende het er soms aan de binnenkant is.

‘Als ik jou op straat zie lopen, kan ik niet zien dat je parkinson hebt.’
‘Hoe zou ik dan volgens jou wél moeten lopen?’
Stilte.
Ik moet me aanleren vaker eerst tot tien te tellen…

Ze vergissen zich. Ze zien hem niet, maar hij is er wel degelijk. Hij is voortdurend aan het spoken. In mijn vermoeide stijve benen die hij soms - terwijl ik dat helemaal niet wil - onder de tafel heen en weer laat zwaaien en wiebelen. In mijn overbeweeglijke handen en vingers.
Zo nu en dan heeft hij het gemunt op mijn linker onderarm, die ik dan voel hangen en die jeukt aan de binnenkant van mijn vel. Krabben heeft geen zin want ik kan niet bij de binnenkant. Ik merk dat hij dat sinds kort ook met mijn beide benen aan het doen is, ze onrustig maken. Of hij pikt mijn stem eruit en maakt die hees en slecht verstaanbaar, of zorgt ervoor dat ik me verslik, of hij laat speeksel uit mijn mond lopen. Hij laat me met mijn ziel onder mijn arm soms dagen achter elkaar zo maar rondhangen. Dagen dat ik me kapot verveel en me op niets kan concentreren. Mezelf in de weg loop. Hij laat me af en toe maar een beetje aanmodderen als hij in de gaten heeft dat ik even kwijt ben hoe iets werkt. Op gezette tijden fluistert hij in mijn oor dat ik volgens hem dement aan het worden ben.
Maar hem zien?
Nee, je kunt hem niet altijd zien.

Ga terug naar alle blogs van Arnold Smeels