Blog: Prins Claus, Jerney Kaagman en Adolf Hitler
30 november 2020
Of ik er bezwaar tegen heb dat ik eerst onderzocht wordt door een co-assistent. “Nee, natuurlijk niet”, zeg ik. De co-assistent is heel aardig, wel wat zenuwachtig. Ze heeft klamme handen van het zweet. Ze legt uit dat ze wat testjes gaat doen.
Lopen in de gang van het ziekenhuis ,waar iedereen in de wachtruimte naar me zit te kijken, gaat goed. Daarna volgen veel vragen en kleine testjes. Er zijn geen opvallende zaken. “Maakt u eens met beide handen tegelijk een draaiende beweging. Soort begin van de vogeltjesdans”, zegt ze.
Met links lukt dat écht niet. Niet met volle concentratie en ook niet met één hand tegelijk. We kijken elkaar verschrikt aan!
Daarna doet de neuroloog het onderzoek nog eens kort over. Er wordt besloten dat ik een DAT-scan krijg om de diagnose te bevestigen.
“Ja, meneer Lindner de DAT-scan bevestigt het beeld dat u parkinson heeft” vertelt de neuroloog 4 weken later. Dit had ik wel verwacht. Het is alsnog een harde klap. “Verandert mijn karakter ook door de parkinson” vraag ik. “Dat lijkt me erger dan motorische klachten”, voeg ik er nog aan toe. Ik val stil en onderdruk een traan. Was Annelize maar hier. Ik wilde haar weekendje weg met vriendinnen niet verpesten en had stoer gezegd dat ik wel alleen zou gaan.
De neuroloog probeert de pijn wat te verzachten: “U gaat er niet dood aan hoor en u kunt er heel oud mee worden. Verder verkeert u in goed gezelschap, denk aan prins Claus en Jerney Kaagman”.
Claus zijn stropdas act vind ik wel mooi. Van Jerney Kaagman wordt ik niet echt vrolijk. Voordat ik naar huis ga bel ik Annelize. Met deze uitslag verpest ik alsnog haar weekendje weg.
We besluiten om de diagnose eerst geheim te houden. Ook voor de kinderen. Met reorganisaties voor de boeg, ben ik vooral bang voor de gevolgen voor mijn baan. Wie zit er nu op een accountmanager met parkinson te wachten? Lang houden we dat niet vol. Al na 2 dagen wordt een vriendin in vertrouwen genomen en in het weekend vertellen we het de kinderen en familie. Zo, dat lucht op!
Als we Veerle vertellen dat ik parkinson heb zegt ze “Oh dat had Adolf Hitler ook”. (Wikipedia bevestigt dit. Dus zal het wel kloppen…). Opeens verkeer ik helemaal niet meer in zo’n goed gezelschap. Dat had de neuroloog er ook wel even bij mogen zeggen!