Kamperen is echt genieten vind ik, mijn man denkt daar iets anders over en zijn voorwaarde was: als we maar van de grond slapen. Dus moest ik onze kampeeruitrusting dit jaar uitbreiden met een opblaasveldbed. Eenmaal die dingen opgeblazen, blijkt het bed te groot voor één van de binnen-tentjes van de tent dus moeten er twee binnen-tenten aangepast worden door ze aan elkaar te maken met knijpers en nietjes. Nu zouden we lekker slapen….maar de eerste nacht leverde een gevecht met een zwerm enthousiaste muggen op. Ons binnen-tentje bleek namelijk niet insectenproof. Dus thuis de naaimachine gehaald (20 km verderop) en in de tent de twee binnen-tenten aan elkaar genaaid. Nu zouden we lekker slapen…mijn man sliep heerlijk maar ik was constant wakker: de grond liep af en ik rolde steeds naar hem toe. Dus het bed een kwart slag gedraaid, nu zouden we lekker slapen….dat deden we, redelijk, want bij elke keer draaien maakte ons luchtbed herrie op het opblaasbare veldbed, dus dat weer aangepast door er een stuk stof tussen te leggen...aanpassen, aanpassen, aanpassen, met Parkinson doe ik bijna niet anders. Begint mijn been te slepen, pas ik mijn lopen aan door met mijn andere been extra hoog te lopen en struikel ik door mijn ‘hupje’ minder vaak. Gaat gewoon traplopen lastig, ga ik achterste voren de trap op en af. Schut ik teveel met de koffie als ik die naar de huiskamer breng, zoek ik bekers met deksels. Wordt tuinieren en bukken lastiger, maak ik bakken om op stahoogte te tuinieren. Kortom aanpassen, ik ben er een ster in.

Kijkend naar mijn tent zie ik de kleine aanpassingen die ik hier gemaakt heb, extra lusjes voor een gordijntje bij de ramen, een plastic flap aan de onderkant tegen de regen en tocht, een muggen hor extra in de voordeur… aanpassingen om het kamperen te veraangenamen. Nu, vanmorgen, nu het na 3 weken heet weer, eindelijk een keertje regent, begint een van mijn aanpassingen zich tegen mij te werken, daar waar ik lusjes gemaakt heb voor de gordijn gemaakt zijn nu 8 druppelaars bezig te bewijzen dat het geen goed idee was om dit aan te passen. Maar 8 kopjes/doekjes/opvangbakjes later heb ik ook dat weer aangepast. Ik wil tenslotte zo graag kamperen.

Waarom geniet ik dan zo van dat kamperen, zat ik mij af te vragen? Ik denk omdat het leven, een weekje zonder kinderen, eenvoudiger is, enkelvoudig ipv meervoudig, op een paar vierkante meter moet alles gebeuren, eten, slapen, koffiedrinken, koken. Zonder de vele verstoringen van thuis: eigenlijk moet ik dit nog opruimen, mail beantwoorden, de tuin doen, “wie zou de vaatwasser uitruimen?”, “mam, kun je mij naar voetbal brengen”… Er is thuis veel meer afleiding, meer rollen en indrukken dan op de camping, al is die camping, in dit geval, de achtertuin van onze vrienden…

Door Jose Mijnals, getrouwd met Brian, moeder van 3 dochters(17, 20, 22 jaar), diagnose sinds 2010, DBS 2016