Passie voor film

Het is 1992 als Carmen Cobos en Kees Rijninks elkaar ontmoeten. Er is direct een enorme klik tussen hen. Zij de temperamentvolle, hij de meer bedachtzame; elkaar dus prima aanvullend. Ze delen niet alleen de liefde, maar ook een passie voor film in het algemeen en documentaires in het bijzonder. Hun persoonlijke relatie vormt het begin van een nauwe, professionele samenwerking die resulteert in een lange reeks films die ze gezamenlijk produceren en/of realiseren.

Diagnose

Geen vuiltje aan de lucht, totdat zich in 2014 vrij plots donkere wolken aandienen. Wat begint met wat lichte trillingen bij Kees tijdens dagelijkse handelingen, blijkt bij nader onderzoek het begin van de ziekte van Parkinson. Deze diagnose zet een compleet ander leven in gang, waarbij schema’s, pillen en oefeningen centraal staan. Mede omdat Kees en Carmen is verteld dat er een goede kans is dat binnen tien jaar een medicijn beschikbaar is dat de ziekte het hoofd kan bieden, doen ze mee aan diverse onderzoeken die de ontwikkeling van zo’n medicijn zouden kunnen versnellen. De realiteit is helaas weerbarstiger. Niet alleen krijgt Parkinson Kees steeds meer in z’n greep, zijn achteruitgang begint ook hun relatie aan te tasten. Want Carmen moet noodgedwongen transformeren van partner tot mantelzorger. Wie is daar op voorbereid?

Beangstigend

Terwijl gaandeweg elke stap voor Kees beangstigender wordt en zijn motoriek onbeheersbaarder, ziet Carmen haar geliefde als het ware door haar vingers glippen. Hoezeer ze ook nog van elkaar houden, hoezeer ze elkaar niet los willen laten, toch wrikt de ziekte zich meedogenloos tussen hen in. En dat terwijl de medische wereld ook niet de helpende hand biedt waar ze op hadden gehoopt. Een verlossend medicijn blijft vooralsnog uit, voor zeker nog eens tien jaar.

Geen perspectief   

Naarmate de ziekte zich verder manifesteert en de situatie uitzichtlozer wordt, komt meer en meer de vraag bovendrijven hoeveel zin een leven zonder perspectief nog heeft? Er zijn wel wat behandelingen mogelijk, maar dat blijken toch vooral pleisters op de wonde in plaats van substantiële verbeteringen. Het zwarte gat dat zich onvermijdelijk opdringt, genereert een andere, veel rigoureuzere optie; die van euthanasie. Maar wil/kun je die stap zetten als je zo aan het leven en aan elkaar gehecht bent? Een bijna onmenselijk, duivels dilemma.  

Bekijk de trailer van deze documentaire