Berichten over Blog: denken en emotie

Morgen staat de eerste jaarlijkse DBS-controle gepland. De psychologische test had ik voor het weekend al gehad vrijdag en goed doorstaan.

Stress is voor niemand goed, dat weten we allemaal. Maar als je parkinson hebt komt er een extra dimensie bij zo lijkt het.

Kijk, allemaal heel leuk in theorie dat loslaten, maar waarom lig ik dan wakker midden in de nacht? En denk ik aan Sanne, de reis en alles wat me dwars zit de laatste tijd?

Het is toetsweek voor mijn jongste dochter en dus ook een beetje voor mij. Natuurlijk gaat dit ook nog gepaard met de gebruikelijke drukte, zoals ook dit weekend een kinderfeestje, een proefje en dus ook de bijbehorende proefles, poetsen, boodschappen en... Ja, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Leren komt daar dan nog extra bij, want natuurlijk wordt er zelfstandig geleerd maar toch heb ik het gevoel dat alles afhangt van mijn bijdrage.

Verbazingwekkend is het. Vandaag was de dag, de dag dat ik voor controle terecht kon in het Radboud. Vol verwachting heb ik toegekeken hoe ik gekoppeld werd met de laptop en hoorde uiteindelijk hoe de arts bevestigde dat ik gewoon nog op 2.0 stond ingesteld, programma 1.

Gek is dat hoe dat werkt, in principe is er niks anders dan dat er vorige week was, en toch draait mijn hoofd overuren en legt verbindingen die er misschien helemaal niet zijn. Ik had gisteren echt een ontzettend slechte dag. De slechtste dag sinds tijden. Ik was het grootste gedeelte van de dag off, en dat maakte mij onzeker en zorgde ervoor dat mijn brein een loopje met me heeft genomen.

Ik ben de woonkamer ontvlucht. Het is 20.00 uur en zoals gebruikelijk ben ik off. Ik heb wel een pil genomen, maar dat zal vast nog even duren voordat hij gaat werken.

Mijn vrouw vertrouwt nog steeds op mij. Maar de praktijk wijst uit: dat kan niet meer.

Het mooie van een eigen blog is dat er geen regels zijn. Alles kan en alles mag. Maar laat net dát nu zijn waar ik houvast aan heb en me aan vasthoud.