Berichten over Blog

Dat je depressief kunt worden met parkinson wist ik wel. Maar sombere gevoelens horen niet bij mij. Als je mensen die mij kennen zou vragen om mijn meest in het oog springende karaktertrekjes te noemen, dan komt ‘neerslachtig’ niet op die lijstjes voor.

Het was zaterdag, en het was er druk. Anderhalve meter is er toch al nauwelijks vol te houden in de supermarkt, maar nu was het helemaal passen en meten. 

Na mijn ziekteperiode thuis, ga ik vol goede moed, weer aan het werk. Op advies van de bedrijfsarts focus ik me vooral op taken die wel goed gaan. In goed overleg met mijn leidinggevende passen we mijn takenpakket (tijdelijk) aan. Daarna gaan we proberen om dit weer verder uit te bouwen.

‘Hoe gaat het ermee?’, vraagt een vriendin.
‘Ik vind dat je er goed uitziet!’
‘Dat is alleen maar de buitenkant’, antwoord ik.

Altijd maar glibberen. In het schemergebied waar praten over wat me aan het overkomen is en er te veel over praten elkaar raken. Erover praten is voor mij remedie. Het lucht me op. Ernaar luisteren hangt anderen misschien wel de keel uit. Ik stel de vraag zonder dat ik het antwoord weet. Dat moeten anderen geven.

Een maand na de diagnose krijg ik griep. Het voelt echt vreemd. Hoe kan ik nou ziek worden, ik heb toch al parkinson? Dan komt het besef dat ik nog steeds andere (ernstige) ziektes kan krijgen.

In mijn fantasie verschijn ik zo nu en dan in beeld als een koorddanser, hoog in de lucht, op een lange dunne draad. Die draad eindigt ergens in de verte, in een onbestemd diffuus duister; ik kan niet zien hoe die verder loopt.

Het wil helemaal niet meer. Veel stress en slecht slapen. Ik denk dat ik een burn-out heb. Ik neem me voor om me na het weekend ziek te melden.

Annelize en ik zitten in de wachtkamer bij de neuroloog. Ik kijk rond of ik nog meer ‘Parkies’ kan ontdekken en besef dan dat er nog meer neurologische aandoeningen zijn. Aan het einde van de lange gang roept de parkinson verpleegkundige dat we mogen komen. Zo kan ze me mooi even observeren.