Berichten over Blog

Gedicht van Jolanda Everink:

De ‘mallemolen’ uit het 2e deel was achter de rug en we stonden op de drempel van een ander leven. Ik schrijf hier met nadruk we, je hebt je vriendje Parkinson namelijk niet alleen.

De arbeidsdeskundige van het UWV belt: “Meneer Lindner ik zou u vandaag om 14 uur bellen en dat is volgens afspraak gelukt!” Ik zeg dat ik daar blij mee ben. Kennelijk lukt het haar niet vaak om afspraken na te komen?

Vanochtend werd ik chagrijnig wakker.

Een ijselijke gil wekt me uit een diepe slaap. Het geluid blijkt uit Marg te komen die naast me ligt te slapen. Mijn hart bonst in mijn keel, ik ben in één klap wakker. 'Je bent aan het dromen' zeg ik tegen haar, nadat ik haar wakker geschud heb. "Iemand gooide me in ijskoud water" mompelt ze en valt gelijk weer in slaap.

Om een beetje mijn blogs te kunnen volgen is het misschien handig dat ik bij het begin begin. Vandaar dat ik start met een hoofdstukje uit het boekje. Even terug in de tijd...

Het eerste deel ging over het grote ontkennen van Parkinson diagnose in 2015 en wat er aan vooraf ging.

Ik word alleen al verdrietig van het idee dat we ons huis zouden moeten verlaten. Je geeft er niet alleen de stenen muren en vloeren mee op waar je blindelings de weg in weet, maar ook de sfeer in huis, de intieme stadstuin, de straat, alles binnen handbereik of op loopafstand, de ruimte om alle kinderen en kleinkinderen te kunnen herbergen.

Gestimuleerd door het artikel in de Volkskant van Sonja Rutten en Odile van den Heuvel trek ik de stoute schoenen aan. Zij concluderen onder anderen dat het mogelijk is dat bij Parkinson er sprake is van ontremming als onderdeel  van een psychiatrische ziekte.