Berichten over Blog: naaste

De neuroloog zei tien jaar geleden tegen Hans: “Meneer Gerretsen u heeft Parkinson, maar daar gaat u niet dood aan.” 

De blogs die ik hier schrijf, schrijf ik als naaste.

Hierbij de brief  die ik stuurde aan mijn penvriendin. Ze vroeg: hoe zien jouw dagen eruit en plan je niet teveel activiteiten voor Hans??

Onze dochter vroeg enthousiast of Hans het leuk zou vinden om te gaan boksen. Zij zou  hem brengen en halen waardoor ik wat tijd voor mezelf had. Hans zei dat hij het wel wilde proberen. De handschoenen kreeg hij ook van haar.

Het is middag en Marg ligt te slapen, ze heeft een mindere dag.

Gisteravond ben ik eens rustig dicht naast Hans gaan zitten om erachter te komen hoe zijn hersenen werken. Is het mogelijk voor hem om onder woorden te brengen waarom dingen en handelingen fout gaan?

Toen een student van de opleiding Verzorgende vroeg of ze Hans en mij mocht interviewen over Parkinson en het leven met Parkinson, zeiden wij meteen ja. Tijdens het vraaggesprek realiseerde ik me hoeveel ik in de loop der jaren ben gaan zorgen. Er is in die tien jaar veel veranderd en die veranderingen gaan ongemerkt.

“Wat zeg je? Doe maar kalm aan. Ik wacht.”  Het wachten duurt wel erg lang en dan word ik toch ongedurig. Natuurlijk weet ik dat dit niet goed is. Vanaf de eerste verschijnselen van de ziekte P heb ik altijd gezegd dat het ontbreken van echte communicatie met Hans het ergste voor mij is.

Marg haar Parkinson was de laatste maanden wat op de achtergrond geraakt.