Berichten over Blog

Ik ben sinds vijf jaar extra kien op wat mijn lichaam mij zegt. Dat komt door het perspectief dat bij Parkinson hoort: het wordt nooit beter, alleen maar slechter.

Bij het typen betrap ik me erop dat ik soms letters met elkaar vewrissel in plaats van verwissel.

Ik merk dat ik hoogtevrees aan het ontwikkelen ben.

Soms staakt mijn rechterwijsvinger. Dan krijg ik hem met geen mogelijkheid omlaag om op mijn computermuis te klikken. De wijsvinger van mijn linkerhand moet dan te hulp schieten. Telkens als dat gebeurt, komen er twee beelden bij me langs. Waarschijnlijk omdat ze er een beetje op lijken.

Vermoeidheid en slaap kunnen me maar zo onaangekondigd de baas worden. 

Ik heb ruimte nodig. Letterlijk, ruimte. Meer dan vroeger. Net of mijn comfortzone te krap is geworden. 

Er zijn 6 basisemoties die wereldwijd dezelfde gezichtsuitdrukking weergeven. Paul Ekman, psycholoog, onderscheidt: vreugde, verdriet, boosheid, verbazing/verrassing, afschuw/walging en angst.

Ik had een afspraak met mijn psychologe. Ze is ontzettend aardig en relaxed, maar desondanks was ik gespannen en nerveus. Dat ontaardde in een behoorlijk irritante overbeweeglijkheid.

Ik heb gemerkt dat ik hoge hoogtes heb en diepe dalen.