Berichten over Blog

Vanmorgen las ik op de app van de Parkinson Vereniging een reactie op een berichtje waarop ik gereageerd had. Deze meneer of mevrouw besloot haar reactie op het bericht met de woorden “you never walk alone”. Heel gek maar toen ik deze woorden las, die niet eens aan mij gericht waren werd ik ineens heel verdrietig. Want ik voel me echt heel alleen. Ken ook niemand van mijn leeftijd met parkinson waarmee ik mijn bevindingen zou kunnen delen. 

We hadden een heerlijke zomer; ik fietste en wandelde veel. Van de neuroloog mocht ik wat meer neupropleister plakken, dus ik kon Parki ook weer de baas.

Joesje is mijn kleindochter en ik ben helemaal weg van haar. Iedere woensdag rijden mijn vrouw en ik naar Utrecht om op haar te passen.

En dan zit ik nu weer op de bank. Ik heb al bij gedoseerd. Meestal is het na een half uur weer over. Nu even niet…..Dan heb ik dus een vrije middag……!

Ik ben vandaag zo heppie, zo heppie deze dag … Niks heppie, maar irritatie, weerstand, opvliegend, verdriet, kribbig en af en toe moedeloosheid Mijn gemoedstoestand ligt ondersteboven, is onvoorspelbaar en vliegt alle kanten op. Van binnen loop in tegen de muren op. Ik ben de weg kwijt.

Al vrij snel nadat ik de diagnose parkinson kreeg kwam bij mij het idee op om het Pieterpad te gaan lopen. Het is natuurlijk nogal een onderneming want Pieterburen (het startpunt van het pad) ligt helemaal in Groningen en wij wonen in Zeeland. Toch op de gok een weekend geprikt, oppas voor de hond geregeld en afgelopen weekend was het zover...

Nadat er in november een verhoogd toilet is geplaatst, wat een hele klus bleek te zijn want de loodgieter heeft er 6 uur over gedaan met behulp van collega in de middag, is waarschijnlijk een scheur ontstaan in de standpijp en is de boel gaan lekken.

“De step, de step, de step
Ik ben zo blij dat ik hem heb.”

“Alles is veranderd
Alles is hetzelfde
Alles is kapot
Alles doet het nog
Alles staat stil
Alles gaat door alles heen
Er is niets meer dat ik zeker weet”