Berichten over Yoppers: blog

Als actieve arbeids-Yopper zit ik inmiddels in mijn vijfde jaar en zoals blijkt ben ik geen uitzondering en beginnen de eerste serieuze cognitieve problemen de kop op te steken.

Om nog zo lang mogelijk zelfstandig te blijven hebben we bijna een jaar geleden besloten ons huis aan te passen zodat het voldoet aan de wensen en eisen van een zorgruimte. Dat lijkt makkelijker gedacht dan gedaan!

Zes jaar geleden, toen ik 40 jaar jong was, kwam ik met wat uitval verschijnselen bij de neuroloog. Hij kwam met de diagnose parkinson. Ik zei tegen de beste man, ik loop naar buiten en ik kom weer terug en u komt met een ander verhaal. Maar helaas! ik was op die dag alleen naar het ziekenhuis gegaan, dat was achteraf een slecht plan. Deze boodschap kwam wel even binnen.

Albert-Jan Bosch (1968) echtgenoot en vader van een zoon (1997) en dochter (1999), heeft parkinson sinds 2007. De ziekte dwong hem te stoppen met zijn baan in het onderwijs. 

Het lastige van Parkinson, vind ik, is het wisselen van mijn energie level, de ene dag kan ik alles, ‘ren ik op de Highway’, kan ik de hele wereld aan en heb ik 30 nieuwe ideeën en de volgende dag komt de wereld over me heen, ‘sta ik met pech op een parkeerplaats’ en kan ik niets meer. 

Net als zo velen begon ook mijn ‘Parkinson carrière’ met het slikken van pillen, soort A dit werkte goed maar moest later aangevuld worden met soort B, daarna met C en/of D. Vraag me niet welk medicijn, want dat weet ik niet meer.

Terwijl de regen tegen het tentdoek tikt, zit ik in mijn enorme 6 persoonstunneltent te genieten van de eenvoud die kamperen biedt. Met als hoogtepunt voor mij: ’s morgens met een kopje koffie uit de 25 jaar oude campingbeker in mijn stoel (het liefst) voor de tent. Iedereen slaapt nog en het leven is nog enkelvoudig, geen alles-oplossende-regelende-zorgende moeder rol, geen meedenkende echtgenote rol, alleen even mezelf zijn.