Berichten over Blog: bewegen

Boksen schijnt goed te zijn voor PD patienten als we het onderzoek hiernaar mogen geloven. Veel harde evidentie is er niet, maar dat is niet erg, als we maar genoeg geloven dan  voltrekt het wonder zich vanzelf.

Nog twee bochten en daar zijn we bij het eindpunt van het Pieterpad waar we in oktober vorig jaar mee begonnen zijn. In blokken van 3-7 dagen hebben we de 26 etappes en het totaal van 500 km afgelegd. De laatste dagen gingen we richting Maastricht. Het boekje had al gewaarschuwd dat deze stukken heuvelachtig zouden  zijn en dat waren ze ook. Alle 4  de laatste etappes waren tussen 21 en 23 km, wat in de praktijk met stukken lopen om bij begin- en eindpunt te komen en de onvermijdelijke lichte dwalingen ondanks de prima documentatie in het boekje, dat het eigenlijk al snel tussen 23 en 25 km  was, en dat is veel.

Zo’n 7/8  jaar geleden heb ik voor het laatst geskied. Met mijn gezin in Oostenrijk. Ik weet nog dat het heel zwaar was. Ik moest om de haverklap stoppen omdat mijn benen verzuurden en pijn deden. Het bochtje rechtsom lukte niet goed.  Ik was de grote vertragende factor op onze skitochtjes. Ik besloot toen dat het mooi was geweest. Ik had geen plezier meer in het skiën.

Heeft u dat nu ook dat allerlei mensen met ongetwijfeld goede bedoelingen u aanraden om vooral veel te gaan wandelen in barre omstandigheden en daarbij flink af te zien? Ze hebben allemaal de bestseller 'the Southpath/het Zoutpad’ van Raynor Winn gelezen en zijn ervan overtuigd dat neurologische aandoening, dus gemakshalve ook mijn Parkinson, met iedere meter afzien een behoorlijke verbetering zal laten zien, want dat gebeurde Raynor Winn, een van de twee hoofdpersonen in het South path-boek, toch ook? En een beetje afzien doet niemand kwaad en dan verwijzen ze met graagte naar Wim Hofs, want in die richting moet u het met die afzieners wel zoeken. En ik kan het weten, want ik heb zo’n exemplaar in huis,sterker nog, ik ben ermee getrouwd.

Had je mij jaren geleden gevraagd of ik ook naar de sportschool ging, had ik hard gelachen, ik? Naar de sportschool? Never nooit niet. Binnensporten  en met die toestellen en gewichten stoeien zeker. Laat mij maar lekker wandelen en fietsen met mijn honden buiten.

Een interview met Anouk Tosserams

Anouk Tosserams is arts-promovendus bij de afdeling revalidatiegeneeskunde en neurologie van het Radboudumc te Nijmegen. Ze doet onderzoek naar de omwegen die mensen met parkinson gebruiken om hun loopproblemen te verbeteren of te omzeilen. Onlangs sleepte ze een KNAW van Leersum prijs in de wacht. Met de bijbehorende beurs vertrekt ze in mei 2022 naar het Brain and Mind Centre in Sydney, Australië. Ze gaat daar inzoomen op een van compensatiestrategieën die nog onderbelicht is: Het veranderen van de mentale toestand. In deze blog interview ik Anouk over haar onderzoek.

De afgelopen 10 dagen waren hectisch. Druk, druk, druk. Mis natuurlijk sowieso in de ochtend 3 á 4 uurtjes. Gek, ik krijg er nog steeds geen vat op. Alhoewel ik wel weer, door andere pillen (mebeverine)  ietsie  minder buikpijn heb. Kan er geen pijl op trekken. Denk bijna elke ochtend  ‘dit gaat nooit meer over’. Maar gelukkig trekt het na een paar uur weg en stort ik me in het dagelijkse leven.

Ik kom regelmatig andere mensen met P tegen, die veel meer klachten hebben dan ik, terwijl ze korter ziek zijn. Ik kan het niet bewijzen, maar ben ervan overtuigd dat mijn passie voor dansen,  die ontstond vlak na de diagnose, super belangrijk is geweest en nog steeds is voor mijn langzame ziekte progressie.

Na de afloop van de tenniscompetitiewedstrijd zitten we, samen met de tegenstander, gezellig in de kantine te borrelen. Voor mij een lastig moment. Als ik moe ben gaat de motoriek en spraak achteruit. Ik kan het niet laten om ook een biertje te nemen. Daar wordt de coördinatie zeker niet beter van.