Berichten over Blog: bewegen

Veel parkinsonpatiënten, die dat nog kunnen, doen aan verbetering van hun conditie. Dat valt niet altijd mee i.v.m. de vermoeidheidsklachten. Ook ik heb daar last van. Ik lig veel op bed. Kom ’s morgens maar moeilijk op gang. Slaap minstens tien uur per nacht en ga ’s middags ruim een uur naar bed. ’s Avonds ga ik het liefste om uiterlijk half tien slapen. De dag zit erop.

Ik had een driewieler gekocht. Ik reed tot dan toe op een herenrijwiel. Dat was niet ideaal. Het licht springt op groen en uit alle macht probeer ik zoveel snelheid te maken dat ik mijn voet op de andere trapper kan krijgen zodat ik met twee benen vaart kan maken. Soms lukt dat, meestal niet. De andere trapper wil niet meewerken en blijft op 90 graden staan.

En zo is het jaar Stepwise deelname wederom omgevlogen, en o, wat heb ik het leuk gevonden om deel te nemen, aan dit actieve onderzoek, waarbij het bewegen bij Parkinson centraal staat.

Boksen schijnt goed te zijn voor PD patienten als we het onderzoek hiernaar mogen geloven. Veel harde evidentie is er niet, maar dat is niet erg, als we maar genoeg geloven dan  voltrekt het wonder zich vanzelf.

Nog twee bochten en daar zijn we bij het eindpunt van het Pieterpad waar we in oktober vorig jaar mee begonnen zijn. In blokken van 3-7 dagen hebben we de 26 etappes en het totaal van 500 km afgelegd. De laatste dagen gingen we richting Maastricht. Het boekje had al gewaarschuwd dat deze stukken heuvelachtig zouden  zijn en dat waren ze ook. Alle 4  de laatste etappes waren tussen 21 en 23 km, wat in de praktijk met stukken lopen om bij begin- en eindpunt te komen en de onvermijdelijke lichte dwalingen ondanks de prima documentatie in het boekje, dat het eigenlijk al snel tussen 23 en 25 km  was, en dat is veel.

Zo’n 7/8  jaar geleden heb ik voor het laatst geskied. Met mijn gezin in Oostenrijk. Ik weet nog dat het heel zwaar was. Ik moest om de haverklap stoppen omdat mijn benen verzuurden en pijn deden. Het bochtje rechtsom lukte niet goed.  Ik was de grote vertragende factor op onze skitochtjes. Ik besloot toen dat het mooi was geweest. Ik had geen plezier meer in het skiën.

Heeft u dat nu ook dat allerlei mensen met ongetwijfeld goede bedoelingen u aanraden om vooral veel te gaan wandelen in barre omstandigheden en daarbij flink af te zien? Ze hebben allemaal de bestseller 'the Southpath/het Zoutpad’ van Raynor Winn gelezen en zijn ervan overtuigd dat neurologische aandoening, dus gemakshalve ook mijn Parkinson, met iedere meter afzien een behoorlijke verbetering zal laten zien, want dat gebeurde Raynor Winn, een van de twee hoofdpersonen in het South path-boek, toch ook? En een beetje afzien doet niemand kwaad en dan verwijzen ze met graagte naar Wim Hofs, want in die richting moet u het met die afzieners wel zoeken. En ik kan het weten, want ik heb zo’n exemplaar in huis,sterker nog, ik ben ermee getrouwd.

Mijn naam is Floor Schiffers, ik ben 78 jaar en ik heb september 2021 meegedaan met het 2^de Parkinson World Table Tennis Championship. Ruud Overes (organisator van The Parkinson Games)  vroeg me om mee te doen met het tafeltennis in Berlijn.

Had je mij jaren geleden gevraagd of ik ook naar de sportschool ging, had ik hard gelachen, ik? Naar de sportschool? Never nooit niet. Binnensporten  en met die toestellen en gewichten stoeien zeker. Laat mij maar lekker wandelen en fietsen met mijn honden buiten.