Archief

Rob van Gils (59) was altijd kerngezond, tot hij ineens een hersenaandoening en dementie kreeg. Hij viel tussen wal en schip: hij kon niet meer werken, maar voelde zich tegelijkertijd nog te goed voor de aangeboden dagbesteding. Het maakte hem depressief. (Bron: EenVandaag.nl)

Vanmorgen las ik op de app van de Parkinson Vereniging een reactie op een berichtje waarop ik gereageerd had. Deze meneer of mevrouw besloot haar reactie op het bericht met de woorden “you never walk alone”. Heel gek maar toen ik deze woorden las, die niet eens aan mij gericht waren werd ik ineens heel verdrietig. Want ik voel me echt heel alleen. Ken ook niemand van mijn leeftijd met parkinson waarmee ik mijn bevindingen zou kunnen delen. 

We hadden een heerlijke zomer; ik fietste en wandelde veel. Van de neuroloog mocht ik wat meer neupropleister plakken, dus ik kon Parki ook weer de baas.

Joesje is mijn kleindochter en ik ben helemaal weg van haar. Iedere woensdag rijden mijn vrouw en ik naar Utrecht om op haar te passen.

En dan zit ik nu weer op de bank. Ik heb al bij gedoseerd. Meestal is het na een half uur weer over. Nu even niet…..Dan heb ik dus een vrije middag……!

Is een informeel café waar mensen die leven met Parkinson samen komen. Behoor jij tot de categorie Yopper (Young Onset Parkinson diagnose voor je 50e levensjaar) dan ben je van harte welkom, maar ook als je midden in het leven staat, want wij hanteren echt geen strenge leeftijd grens.

Zeker als je nog werkt is het best lastig allemaal, wees welkom met je naasten.
We proberen in te spelen op de vraagstukken die uit de groep komen, en organiseren leuke workshops, lezingen en gaan op stap met elkaar.
Alles geheel vrijblijvend en ongedwongen.

Ik ben vandaag zo heppie, zo heppie deze dag … Niks heppie, maar irritatie, weerstand, opvliegend, verdriet, kribbig en af en toe moedeloosheid Mijn gemoedstoestand ligt ondersteboven, is onvoorspelbaar en vliegt alle kanten op. Van binnen loop in tegen de muren op. Ik ben de weg kwijt.

De diagnose parkinson wordt vaak pas laat gesteld, vanwege de afwezigheid van meetbare veranderingen. Ofschoon er nog geen behandelingen zijn die de ziekte kunnen stoppen, is een vroege diagnose toch waardevol omdat het onzekerheid voor de patiënt weg kan nemen.

Onderzoek van KU Leuven en Van Andel Research Institute toont aan dat na een ontsteking van de urineblaas er een verhoogde kans is om meervoudige systeem atrofie (MSA) te ontwikkelen.