Berichten over Blog: denken en emotie

Op 23 maart overleed Dries thuis, ik was net even de kamer uit omdat de telefoon ging. Zelfstandige mensen overlijden graag alleen las ik in een vaktijdschrift. En zelfstandig was Dries. Pas op het allerlaatst liet hij zich wassen (door de thuiszorg).

Vanmorgen sinds lange tijd weer eens de fiets gepakt. Door omstandigheden had ik 2 maanden niet gefietst. Ik pakte dus vanmorgen mijn (elektrische) fiets uit het schuurtje en drukte op het knopje van het display om hem aan te zetten.

“Ik zou zo graag eens,
uit mijn lijf willen kruipen,
zomaar voor een keer,
gewoon om eens mee te maken,
hoe het voelt om alles te kunnen,
en om even gezond te zijn,
WANT DAT WEET IK NIET MEER”

(Quote uit Pinterest)

“We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, hoe is het met u” vraagt de neuroloog. “Gezien de toestand van mijn lotgenoten in de wachtkamer, mag ik niet klagen. Wat een onmogelijke aandoening en wat een onmogelijk vak”, mompel ik en ga zitten. 

De laatste keer dat ik bij de bedrijfsarts was vertelde ik hem dat ik het idee had dat mijn collega’s me niet goed begrepen.

Zo het nieuwe jaar heeft weer een vliegende start gemaakt met een agenda vol met afspraken met uiteenlopende disciplines. Maar allen gericht op die ene kernvraag. Wat is de oorzaak van de aanhoudende pijnklachten in de ledematen en het krachtverlies. En dan houden wij de stabiel achteruitgaande cognitieve vaardigheden maar even op de achtergrond, hoewel, dat zeg ik dan wel maar “James” geeft daar toch een andere prioriteit aan.

Graag kijk ik naar het televisieprogramma 'De Verwondering' met Annemiek Schrijver. Elke week ontvangt ze in haar boshut een gast die een persoonlijk verhaal te vertellen heeft. Het zijn stuk voor stuk mensen die iets ingrijpends hebben meegemaakt in hun leven of op een bijzondere manier in het leven staan. Annemiek is een kei in het stellen van diepzinnige vragen. Aan Janneke Nijboer, een vrouwelijke predikant met spierreuma vraagt ze: ‘Kan je van je lot houden?’
Daarop antwoordde zij:  ‘ik wil leren om niet meer beter te willen worden’.

“Volgens mij zou omgaan met verandering tot kunst verheven moeten worden” zeg ik tegen Souff. Misschien kans op subsidie? Hihi. We zitten aan het ontbijt en kijken terug op de voorgaande twee maanden. Er is nogal wat gebeurd. Ik heb weer het nodige ingeleverd.

“Daar heb ik toch geen verstand van! Maar het lijkt me wel spannend”. Zo reageerde een vriend toen ik hem vroeg of hij zin had om met mij een cursus aan parkinsonpatiënten te geven. De cursus is ontwikkeld door de Parkinson Vereniging en ik had ‘m al een keer eerder gegeven. Dus met de inhoud zat het wel goed.