Berichten over Blog: bewegen

Op 2 januari kwam ik thuis, na een heerlijke vakantie bij mijn vriendin Anneke, haar man en twee honden. Ondanks het matige weer liepen we elke dag vijf tot acht kilometer. Heerlijk. Ik merkte wel dat ik iets banger was, dat met name de jonge herdershond mij ondersteboven zou lopen. “Waarschijnlijk is ze alleen maar bezorgd om je Ria, omdat je anders loopt dan vroeger”, zei Anneke.

Covid was de hele wereld aan het infecteren, mijn echtgenoot met hartfalen was als de dood voor besmetting.

Drie jaar geleden reed ik elke dinsdagavond naar de tennishal. Altijd met veel zin om een potje te dubbelen en daarna nog even wat te drinken met mijn tennismaatjes. Ik verloor steeds vaker, maar dat kon de pret niet drukken. Als het gezellig was kon het nog wel eens uitlopen.

In mijn vorige blok eindigde ik met de aankondiging dat ik de volgende dag weer naar de gynaecoloog zou gaan. Zij adviseerde een blaas-verzakking operatie. Garantie dat het 100% goed zou gaan kon ze niet geven want 30% kwam weer terug. Dus ik zei: maar bij 70% lukt het dus wel’. 

We zitten weer richting de langste dag en ik volg de natuur. Zo lijkt het althans, want ik slaap, slaap, slaap vele urenlang gedurende de nacht en de dag. Om negen uur ’s avonds overvalt de slaap me en wil ik eigenlijk al naar bed. Ik rek dat uit met een half uur en dan vertrek ik naar het slaapvertrek. Eerst nog even op de computer kijken of er berichten zijn binnengekomen, douchen en dan lig ik in bed en slaap vrijwel ogenblikkelijk in. ’s Nachts een drietal keer eruit om te plassen, maar ook dan slaap ik zo weer in.

‘Ik moet altijd het voortouw nemen’, beklaagde mijn vrouw zich tegenover mij. Nou is dat volgens mij niet helemaal waar, maar toch, ik schrok ervan. Wat was het geval. Ze had al meerdere keren gevraagd of ik de wasbak en toilet in de doucheruimte wilde schoonmaken. Dat doe ik zonder morren. Maar ik stel het telkens uit. Niet uit onwil, gewoon omdat ik parkinsonpatiënt ben en overal tegenop zie. Uitstellen dus en het afvalemmertje liep inmiddels over.

Mijn vorige blog eindigde bij de gyneacoloog, zij wilde wel eens lezen hoe de weg naar de pomp er uit kan zien. Reactie:…het is heel informatief en verdiepend om als zorgverlener ook mee te krijgen wat er eigenlijk allemaal gebeurt buiten  de deur van de spreekkamer….

Een poosje terug vroeg de parkinsonverpleegkundige of ik weleens had gehoord van Fietsmaatjes Almere. Dat blijkt een stichting die er is voor mensen die graag eropuit gaan met de fiets maar dit door een beperking niet zelfstandig kunnen. Via een kennismakingsgesprek word je aan een vrijwilliger gekoppeld en kan er gefietst worden. Dat zou een prachtige mogelijkheid voor mij zijn om weer te kunnen fietsen. Vanwege mijn slechte zicht heb ik dat jaren geleden moeten opgeven.