Berichten over Blog: lijf

Wat heb ik me op de hals gehaald…komend jaar maar liefst vier interviews met foto`s op de cover, terwijl ik foto shoots verschrikkelijk vind, maar ja, alles voor het onder de aandacht brengen van het leven met parkinson.

Dat waren enerverende weekjes zo in het nieuwe jaar.

Op 1 december 2019, tijdens een leuke wandeling over boerenlandpaden, zouden we ook met een trekpontje een sloot oversteken. Het was heerlijk winterweer, rond het vriespunt.

Een jaar of 14 geleden, na een drukke weekenddienst in twee verschillende wijken, kwam ik doodmoe thuis en besloot een elektrische fiets te kopen. Het werd een tweedehands. (Later kocht ik steeds nieuwe). Ik was er dolgelukkig mee. Dankzij de e-bike zou ik nog een flinke tijd kunnen blijven werken, waarschijnlijk wel tot aan de pensioengerechtigde leeftijd. Dacht ik toen.

In mijn vorige blok eindigde ik met de aankondiging dat ik de volgende dag weer naar de gynaecoloog zou gaan. Zij adviseerde een blaas-verzakking operatie. Garantie dat het 100% goed zou gaan kon ze niet geven want 30% kwam weer terug. Dus ik zei: maar bij 70% lukt het dus wel’. 

“Volgens mij zou omgaan met verandering tot kunst verheven moeten worden” zeg ik tegen Souff. Misschien kans op subsidie? Hihi. We zitten aan het ontbijt en kijken terug op de voorgaande twee maanden. Er is nogal wat gebeurd. Ik heb weer het nodige ingeleverd.

We zitten weer richting de langste dag en ik volg de natuur. Zo lijkt het althans, want ik slaap, slaap, slaap vele urenlang gedurende de nacht en de dag. Om negen uur ’s avonds overvalt de slaap me en wil ik eigenlijk al naar bed. Ik rek dat uit met een half uur en dan vertrek ik naar het slaapvertrek. Eerst nog even op de computer kijken of er berichten zijn binnengekomen, douchen en dan lig ik in bed en slaap vrijwel ogenblikkelijk in. ’s Nachts een drietal keer eruit om te plassen, maar ook dan slaap ik zo weer in.

‘Ik moet altijd het voortouw nemen’, beklaagde mijn vrouw zich tegenover mij. Nou is dat volgens mij niet helemaal waar, maar toch, ik schrok ervan. Wat was het geval. Ze had al meerdere keren gevraagd of ik de wasbak en toilet in de doucheruimte wilde schoonmaken. Dat doe ik zonder morren. Maar ik stel het telkens uit. Niet uit onwil, gewoon omdat ik parkinsonpatiënt ben en overal tegenop zie. Uitstellen dus en het afvalemmertje liep inmiddels over.

Mijn vorige blog eindigde bij de gyneacoloog, zij wilde wel eens lezen hoe de weg naar de pomp er uit kan zien. Reactie:…het is heel informatief en verdiepend om als zorgverlener ook mee te krijgen wat er eigenlijk allemaal gebeurt buiten  de deur van de spreekkamer….