Berichten over Blog: denken en emotie

Wat voor mij een storend element is bij de parkinson-ongemakken, is het feit dat ik, en anderen met mij, wel bedenken wat er te doen valt, maar er toch niet toe komen dit uit te voeren op het door mezelf bedacht tijdstip. Met als gevolg dat alles vooruitgeschoven wordt en het vanzelf weer een dag later is.

Marg en ik leven met twee ongenode gasten in huis. Marg met de ziekte van  parkinson en ik met maculadegeneratie, een progressieve oogaandoening. 

Het zijn de onverwachte dingen die het leven leuk maken.

"U heeft last van een trillende pink?"

"U bent bang dat u de ziekte van Parkinson heeft?"

"U moet niet gelijk het allerergste denken..."

Beheerst door verlangen is een audiodocumentaire over impulscontrolestoornissen bij de ziekte van Parkinson. De documentaire is extra rustig gemonteerd, speciaal voor iedereen die vanwege zijn Parkinson moeite heeft om zich te concentreren. Met speciale dank aan Odile van den Heuvel, Christel Schimmel en allen die hun verhaal met documentairemaker Marloes van den Wakker wilden delen. "Taboe en schaamte doorbreken we alleen door erover te praten."

Ik was 50 en kende mezelf goed. Mijn eigenaardigheden, mijn onhebbelijkheden, mijn (voor)liefdes, mijn humor, mijn smaak, mijn kwaliteiten, mijn energie. Ik ben inmiddels 54 en ik weet steeds minder goed wie ik ben. Ik heb er vreemde onhebbelijkheden bijgekregen. Mijn kwaliteiten brokkelen een beetje af. Mijn voorkeuren zijn duidelijker, mijn liefde voor anderen is groter of soms juist verdwenen. Mijn humor komt en gaat - mijn lach ook. Mijn oude energie speelt verstoppertje en is steeds vaker onvindbaar. En mijn smaak is ronduit onbetrouwbaar geworden.

Op het moment ben ik het boek Pee en ik van Dirma van Toorn aan het lezen. Ik verslind de laatste tijd boeken van lotgenoten en heb al verschillende benamingen voor parkinson langs zien komen. Meneer P, mevrouw P of kortweg P.

Twee jaar na het zien van de film Spoorloos kijk ik op een avond gefascineerd en angstig toe hoe Uma Thurman in de film “Kill Bill” door één van haar voormalige collega’s van de Deadly Vipers Assessination Squad levend wordt begraven.

Ik ben op een tuinfeestje. Het is super gezellig met leuke mensen, lekker eten en muziek. Omdat ik nogal wiebelig op mijn benen sta zit ik al een tijdje op een stoel in dezelfde houding. Dat is vaak funest voor mijn motoriek. Maar de wiebelige statafels en de ongelijk liggende klinkertjes dwingen mij om op de stoel te blijven zitten.