Berichten over Blog: leefstijl

Net als vorig jaar ging ik afgelopen week de krokusvakantie beleven in een wintersportplaats. Deze keer werd het Zell am See in Oostenrijk. Nu niet alleen met vriend en zijn zonen, maar ook nog met zijn moeder, broer en nicht met hun gezinnen. Een gezellige club bij elkaar.

“Jij moet volgens mij aan de B12-injecties”, zegt een vriend als ik hem begroet. “Ik heb nog eens nagedacht over wat je me hebt verteld, maar het lijkt echt op een vitamine B12-tekort”, legt hij uit. Van nature ben ik nogal sceptisch maar niet te beroerd om iets uit te proberen. “The proof of the pudding is in the eating”, nietwaar.

Op 2 januari kwam ik thuis, na een heerlijke vakantie bij mijn vriendin Anneke, haar man en twee honden. Ondanks het matige weer liepen we elke dag vijf tot acht kilometer. Heerlijk. Ik merkte wel dat ik iets banger was, dat met name de jonge herdershond mij ondersteboven zou lopen. “Waarschijnlijk is ze alleen maar bezorgd om je Ria, omdat je anders loopt dan vroeger”, zei Anneke.

Drie jaar geleden reed ik elke dinsdagavond naar de tennishal. Altijd met veel zin om een potje te dubbelen en daarna nog even wat te drinken met mijn tennismaatjes. Ik verloor steeds vaker, maar dat kon de pret niet drukken. Als het gezellig was kon het nog wel eens uitlopen.

Een poosje terug vroeg de parkinsonverpleegkundige of ik weleens had gehoord van Fietsmaatjes Almere. Dat blijkt een stichting die er is voor mensen die graag eropuit gaan met de fiets maar dit door een beperking niet zelfstandig kunnen. Via een kennismakingsgesprek word je aan een vrijwilliger gekoppeld en kan er gefietst worden. Dat zou een prachtige mogelijkheid voor mij zijn om weer te kunnen fietsen. Vanwege mijn slechte zicht heb ik dat jaren geleden moeten opgeven.

Had je mij jaren geleden gevraagd of ik ook naar de sportschool ging, had ik hard gelachen, ik? Naar de sportschool? Never nooit niet. Binnensporten  en met die toestellen en gewichten stoeien zeker. Laat mij maar lekker wandelen en fietsen met mijn honden buiten.

Ik kom regelmatig andere mensen met P tegen, die veel meer klachten hebben dan ik, terwijl ze korter ziek zijn. Ik kan het niet bewijzen, maar ben ervan overtuigd dat mijn passie voor dansen,  die ontstond vlak na de diagnose, super belangrijk is geweest en nog steeds is voor mijn langzame ziekte progressie.

Na de afloop van de tenniscompetitiewedstrijd zitten we, samen met de tegenstander, gezellig in de kantine te borrelen. Voor mij een lastig moment. Als ik moe ben gaat de motoriek en spraak achteruit. Ik kan het niet laten om ook een biertje te nemen. Daar wordt de coördinatie zeker niet beter van.