Berichten over Blog

Eigenlijk ben ik best wel sportief en dat is waarschijnlijk de reden dat ik mij redelijk goed voel. Doe ’s morgens trouw mijn oefeningen, fiets en wandel veel en 1 maal per week tennis ik met een groepje oude mannen waarvan ik de jongste ben.

Druk, druk, druk zijn we allemaal wel eens.
“Hoi, hoe gaat het met je?”
“Ehh, ja, je weet hoe het gaat. Druk, nogal druk met mijn werk en alles eromheen. Ik ga verder hoor, moet nog gauw even boodschappen doen voor mijn volgende afspraak. Spreek je nog. Dag.”
Druk zijn en haast hebben lijkt een beetje de trend van deze tijd.

Dagelijks vecht ik tegen de gevolgen van de ziekte van Parkinson. Ik overwin de berg die er voor mij ligt als ik iets wil ondernemen. Ik probeer mij niet over te geven aan die alles verslindende moeheid.

Diep van binnen weet je dat het een keer kan gebeuren. Net zoals dat je in de auto rijdt en jezelf realiseert dat er een keer een moment zal zijn dat je een ongeluk gaat krijgen en dat je daar niks tegen kan doen.

Ik ben van de generatie "Niet lullen maar poetsen". Gewoon doen dus een niet zeuren. Ziek? Dat bestaat niet. Geen zin? Dan maak je maar zin, toch? Nu met P is dat wel eens moeilijk maar overheerst het gevoel zelfs nog meer, dat ik mezelf die schop onder de komt moet geven en dóór moet gaan, want stilstaan is achteruitgaan.

Het is vrijdag, dus een thuiswerkochtend wacht. Maar van het gebruikelijke rustige opstarten was geen sprake omdat Sanne vandaag een meeloopdag heeft op haar mogelijke nieuwe opleiding in Tilburg.

Het niemandsland tussen on en off

Vandaag mijn vrije dag, dus weer vroeg op om om 8 uur op de spinningfiets te zitten. Het is een mistige ochtend, maar ik heb er zin in.

Mijn DBS-reis, op weg naar De Beste Sabine?